Soms gebeuren er dingen waarbij een mens zich realiseert geen 20 meer te zijn. En aangezien mske van het soort is dat dat enkel kan accepteren als ze er niks meer kan aan veranderen en er iets aan verandert als dat wel nog kan, gaan ze stappen en hier ’t ganse veld doorkruisen om geen verroeste kniegewrichten te krijgen. En wat krijgt ze daar gratis en verniet bij? Een dikke blaas -een blijn, zoals ze dat zo schoon noemen- op haar kleine teen … rechts.

Ze heeft daar gisteren al een compeed op geplakt, maar gezien de onmogelijk moeilijke vorm van een kleine teen, bleef dat spul niet zitten en had ze daar een plakkerke over gedaan. Maar een plakkerke, dat plakt en als je daarmee wat rondwaggelt gaat dat ook plakken in de sok of aan de nevenliggende teen en dat is niet aangenaam.

Ze heeft die kleine teen al gesoigneerd vandaag … gesoigneerd! Met een gaaske en van die chirurgische plakband. Hij is nogal ingebusseld. Ze heeft die alleen nog geen kuske gegeven tegen het boboke omdat ze er niet meer aan kan omdat ze geen 20 meer is. Maar daar kan ze nog iets aan veranderen. Ze zal nog wat meer moeten gaan stappen … maar dan … ze heeft nog een linker kleine teen ook!

Misschien wat oefenen, nu niet dat ze terug haar benen in haar nek wil kunnen leggen, of zoals Broer als kind ooit deed, een kruisteken maken met zijn voeten of zoals Betty vorige maand zei, toen mske beweerde dat ze aan dat ouder worden zo weinig mogelijk wou toegeven, zei die : “ik zie je toch geen rad meer maken”.

Maar dat heeft mske nooit gedaan.  Op haar handen en op haar hoofd gestaan, dat wel, maar een rad … nooit!