Ella stond bedremmeld met een plastic zak bij mske en zei: “nu is dat kapot en kan ik niet meer vissen”. mske keek in de zak en zag tot haar verwondering de visjes en de vislijn, die Ella hier vorig jaar in de zomer op de kermis had gevist. Alleen stond het vislijntje wat kaduuk en bij nader onderzoek bleek dat het pinnetje gebroken was. mske moest eigenlijk zo verwonderd niet zijn, de gitaren zijn er ook nog.

Maar tot daar toe, terug naar een bedremmelde Ella. mske keek naar de breuk en dacht dat het niet meer te repareren viel. Maar ze zei toch: “weet je, ik zal het meenemen naar huis en zien wat ik kan doen”. “Waar ben ik aan begonnen?” vroeg ze zich thuis af, want een hengel die er uit ziet als een dik rietje en waarvan het pinnetje afgebroken is dat hem recht moet houden … Ze keek naar het holleke waar dat pinneke in gestaan had. Ze keek naar het dopke dat er over dat holleke moest en zei: “moest ik nu klei hebben, dan kon ik hem daarmee vast zetten” maar ze had geen klei. Ze dacht nog wat na. mske zou mske niet zijn moest ze er niets op vinden. Ze maakte papier-maché, maar dan zonder behanglijm, want die had ze ook niet, en ze propte het holleke goed vol rond het vastgelijmde pinneke. Ze propte het dopke rond het riet goed vol en ze liet drogen.

Daarnet, terwijl ze efkes wachtte terwijl er een dossier aan het laden was, kwakte ze een pak Pattex op alle randen en op haar gedroogd papier en ze drukte aan.

Maar dat dossier vereiste haar aandacht en ze stopte de hengel in Slow’s handen en zei: “goed drukken”. “Hoe lang?” vroeg Slow. “Tot ik een oplossing gevonden heb om dat geklemd te houden” wist mske. Ze wist enkel geen enkele manier om dat te klemmen. Uiteindelijk vond ze het. “Dat lukt nóóit!” zei Slow. Twee klemmen verder zei hij: “jij bent zeker bij de scouts geweest” maar dat wist hij al wel.

“Voilà sé” zei mske iets later en bekeek haar constructie met genoegen”.