Slow had al een pozeke last van zijn schouder, de andere ditmaal, en hij ging donderdag naar de dokter. “Ik ga mee” had mske gezegd “want stel dat je daarna niet meer met de auto kan rijden”. Om de tijd te doden terwijl Slow bij de dokter was, stapte mske in de taverne binnen en zag dat er werkelijk andere uitbaters waren.

Aan één van de tafeltjes zat Münchhausen. Hij keek mske spiedend aan en zat wat te gniffelen achter zijn servietje. “Ik had je goed liggen hé” zei hij spottend “toen ik zei dat ik zulke erge bloeddrukproblemen had, maar je wist niet dat ik wist dat Slow er ook had”. mske nam haar boek.

“Later” ging hij verder “toen ik zei dat ik kanker had … weet je nog dat je toen dacht dat het blooperding dat jij had dan toch zo erg niet was”. “Had je dan geen kanker?” vroeg mske geschokt. “Ik ben gezonder dan jij en alle mensen hierbinnen samen” zei Münchhausen. “Die kanker was een goed idee” vervolgde hij “de mensen stonden te drummen om dingen voor me te doen en te helpen en al vonden ze het vreemd dat ik wel de salsa kon dansen, dierven ze er toch niks over zeggen. Kanker is een toverwoord”. mske kreeg niks gezegd.

“En toen Buurboer stierf” fluisterde Münchhausen terwijl hij wat dichterbij kwam zitten “en de parochiaal medewerker sprak van twee begrafenissen van mensen van die leeftijd op die dag en jij dacht dat ik …”

Münchhausen lachte wat smalend toen hij zei: “het is toch niet mijn schuld dat jij dat geloofde, het is toch niet mijn schuld dat jij zo belachelijk bent er altijd maar opnieuw in te lopen”.

mske opende haar boek, begon te lezen en negeerde hem volledig. Hij stond dan maar op en stapte de regen in.

Toen Slow wat later binnen kwam en mske zei: “geen woord over …” antwoordde hij: “ik weet het al, ik ben Münchhausen daar buiten tegen gekomen, hij heeft het me verteld”.