Gisteravond stak ik mijn hoofd om de deur en keek naar binnen. “Kijk, wie we daar hebben” zei mske een beetje verwonderd, want het was al kwart voor negen. Meestal begin ik om een uur of zeven al rond haar benen te hangen en dan zegt ze: “neen Sloef, ’t is nog geen acht uur”.

Ze stond recht, vulde mijn eetbakje en keek nog meer verwonderd. “Wat scheelt hem?” vroeg ze “hij komt te laat en nu komt hij niet eten?” Ze bedacht dat ik misschien last van de warmte had of misschien was er wel iets ergers aan de hand, ziek of zo …

Slow stond recht en zei: “misschien is het de ventilator wel”, hij schakelde die uit en ik ging eten.

Gelukkig dat Slow doorhad dat ik niet van die windmolen moest hebben, of ik had gisteravond op mijn honger kunnen blijven zitten.