Vorige zondag volgden Slow en mske de Tempus Arti kunstroute, zoals gepland.  De meeste van de geziene kunstwerken waren echt wel het bezichtigen waard. 

Ondanks er in de pers publiciteit werd gevoerd voor de kunstroute waarbij de namen van enkele van de buitenlandse kunstenaars werden vernoemd, vond mske twee kunstwerken van mensen van eigen bodem het beste.  Al is “beste” in dit geval een slechte woordkeuze maar “opvallend” voldoet ook niet helemaal.

Bij die ene bocht van de kleine Gete staat een erg sober kunstwerk, schoon in zijn eenvoud. Enkele takken in een bepaalde opstelling en een bijhorend gedicht. “Schitterend!” dacht mske.

Wat later op de site waar het allemaal om emotie bleek te draaien, kwamen ze de emotie ook werkelijk tegen. Niet bij de schel roepende en andere TV-projecties maar bij een stille beeldengroep. Beklemming en kiekevel en spraakloos.

Achteraf beslisten Slow en mske dat ze bepaalde kunstwerken opnieuw gaan bekijken, als ze de tocht al niet op zijn geheel herdoen.

Geen foto’s! Die hebben ze wel maar tonen ze niet. Het gevoel dat je bij het ervaren krijgt is niet weer te geven op foto.

Wél een foto, genomen ergens ter halve hoogte in onze blauwe watertoren, waar Slow en mske meer begeesterd waren van de toren zelf dan van het kunstwerk dat er te zien was.