Klein mske had een potje rijstpap. Die rijstpap was veel te heet in het potje geschept en dat potje was dan nog uit plastic. Zo kwam het dat klein mske bij va kwam staan, het potje rijstpap onder zijn neus duwde en zei: “vake puuftesvan”. Va keek op en vroeg waarom, waarop klein mske aandrong met een nadrukkelijker: “puuftesvan”. Toen va een klein schepje van de rijstpap nam en vroeg: “wat is er mee, manneke?” trok klein mske één van de vieste totekes ooit en zei hartsgrondig: “slécht!”

Sedert die dag in het verre verleden heeft mske leren nuanceren. Ze lust het ene al liever dan het andere en witloof en prei lust ze al helemaal niet in bepaalde bereidingswijzen en ze is gek van rijstpap maar niet in plastic potjes, maar ze heeft nooit nog iets “slecht” genoemd.

Daar is nu een einde aan gekomen. Enkele weken terug liep ze met Slow in Antwerpen en kregen ze elk een taske waar een blikske Red Bull cola in zat. Daarnet dacht ze er aan, ze wou die taskes leegmaken voor Amke en Ella en ja, dat blikske …  mske trok het open en dronk. “Amaai” zei ze “dat is slecht”.

Slow had haar nochtans verwittigd.