En dan gaan we nu iets doen zoals wij vinden dat het gedaan moet worden. We gaan namelijk een berichtje schrijven waarvoor we onze inspiratie elders haalden. Dat kan namelijk altijd gebeuren. Je leest wat en je denkt: “ah ja,! daar weet ik ook wat over te vertellen”.

Om te verhinderen dat de oorspronkelijke schrijver zich gaat voelen als de inspiratiebron, waaruit onophoudelijk en door meerderen geput wordt, doe je dat, volgens ons, op de volgende manier.

Gisteren lazen we bij Olive hoe zij graag weet hoe de dingen functioneren en mske dacht onmiddellijk aan Broer. Broer was op zeer jonge leeftijd eigenlijk ook altijd meer geïnteresseerd in de binnenkant der dingen dan in het ding zelf.

Hij kon niets in zijn handjes krijgen of hij vroeg: “kanne open? kanne toe?” terwijl hij naarstig aan het demonteren sloeg. Met alle gevolgen van dien, want die waren desastreus.

Voor zover mske zich herinnert heeft nooit iemand één van de autootjes of andere dingen die hij openkreeg terug ineen gekregen of het ding liep er na de zogenaamde reparatie verder maar kramakkelijk bij.

Broer was een vernieler. Zo was er Colette, mskes domme pop die met haar geblondeerde haren en blauwe ogen in een stoeltje zat op een nogal onelegante manier met haar benen en armen stijf vooruit. Het interessante aan Colette waren haar ogen, die ze na Broer’s pogingen van “kanne open, kanne toe?” niet meer automatisch opende en sloot maar steeds hulp nodig had.

Het was niet enkel het demonteren dat Broer in het bloed zat, hij moest alles uitproberen. Zo kreeg hij ooit van iemand een klein hamerke, hij riep uit: “kijk vake! Klop klop!” en sloeg zowaar een stuk lak van de stoof.