We hebben het hier al over de deur van het bureau gehad, een deur die je echt wel in het oog moet houden of het kleinste kind krijgt die open. Dus ook ikke, Sloef, de kat. Nu letten Slow en mske meestal wel op dat die deur wel degelijk dicht schiet maar soms, heel soms zijn ze gehaast of zo en dan volstaat …

Vanmorgen was ze dicht. En ineens knotste ik daar met mijn hoofd tegen die deur om binnen te kunnen, zo erg dat mske zich een aap schrok en Slow zei: “Hooligan!”

mske deed de deur open maar ik was al weg en zat haar van boven aan de trap te bekijken. “Kom je of kom je niet?” vroeg ze. Ik gaf geen krimp. “Het is nu of niet” zei ze. Ik bleef zitten. “Goed” zei ze “als jij denkt van met mijn voeten te spelen …” en ze sloot de deur waarbij ze heel nadrukkelijk de schieter in het schietgat liet springen.

Denk je dat ze dat vergat? Neen hoor, de ganse dag heeft ze telkens als ze het buro binnen of buiten ging heel goed op die deur gelet maar ook op haar benen, zodat ik niet snel, roefel, daartussen door naar binnen zou schieten.

Daarnet zaten ze aan de tafel toen ik doodgemoedereerd de keukendeur opentrok. “Ah!” zei mske “Houdini is ook daar”.