In de winter loopt mske hier rond met trainingsbroeken die er dan niet echt als trainingsbroeken uitzien. Die hebben zakken. Tot voor kort liep mske rond met shorts die er dan wel als shorts uitzien.  Die hebben ook zakken.

Laat nu toch mske ineens beslissen dat ze wat genoeg heeft van haar shorts. Dus draagt mske nu meer haar rokken. Die rokken hebben geen zakken of -één ervan- toch wel maar dan meer voor de sier en niet diep genoeg.

Wat hebben die zakken nu belang? Wel, mskes gsm steekt altijd in haar linker zak, kwestie van altijd iemand te kunnen bereiken.

Maar als ze nu gerokt en wel de bus op stapt zit die gsm of in haar sjakosj of in haar heuptasje waardoor ze al twee oproepen van Bollie miste omdat ze enerzijds door het lawaai van het verkeer die gsm niet hoorde en anderzijds door het feit dat haar portefeuille zich in die heuptas bevindt maar dan tussen haar heup en de gsm, die gsm ook niet voelde.

Maar toen dacht ze op een avond aan de Paraguayaanse Larissa Riquelme en ze ging dat ook eens proberen want mske vond dat die toch ook voor iets mochten dienen. Dat viel best mee. Voelen deed ze dat niet, zien deed Slow dat niet.

Toen ze zei dat ze dat toch niet erg zou vertrouwen om zo op de fiets en de bus naar Zoneke te rijden en zei dat ze zich beter zou voelen als ze de gsm bovendien ook nog aan een daarvoor bestemd lint zou vastmaken, keek Slow hoogst geschokt. Hij dacht aan een scenario waarbij die gsm zou rinkelen net aan het station van Tienen en mske met een zwaai in haar boezem zou graaien, waarop mske hem geruststelde en zei dat zij dat niet zou doen. Neen, ze zou hem dat laten doen.

Slow lachte gemaakt en nadrukkelijk: “HA HA HA”.

En ik, ik begrijp niet wat het probleem is.