Toen mske nog kind was hoorde ze eens iemand over een kindje, dat veel weende, zeggen: “amaai, dat is ook een bleitsmoel” waarmee bedoeld werd dat het een kindje was dat veel weende.

Later, toen mske een puber was en dus in een ander dorp woonde, hoorde ze een andere benaming, al ging het dan niet over een kindje maar over iemand die nogal snel water maakte en die niet meer tot de kinderschaar kon gerekend worden. Toen werd er nogal smalend gezegd: “amaai, dat is ook een jankbakkes”.

Toen Slow en mske met de reuzenbouwerij bezig waren en ze beter contact kregen met de mensen van de andere dorpkes leerde ze Sint Pancratius kennen.

In Waasmont is dat namelijk de patroonheilige van de parochie en toen mske al die sloefkes aan die reus zijn gordel zag, vroeg ze waarvoor dat diende. Toen bleek dat Sint Pancratius wordt aangeroepen voor kindjes die te veel wenen en als dat opgelost geraakt dan krijgt hij de sloefkes of het slabbetje. In Waasmont noemen ze Sint Pancraas dan ook: “de huilmuil”.