Die avond zat er een grote groep mensen op de plaats waar zij de twee avonden ervoor hadden gezeten. Ze keken rond en besloten de lege tafels tegen elkaar te schuiven zodat ze samen konden eten. “Dat is goed” zei de ober en hij begon met het samenschuiven. “Dat kan niet” zei de kelnerin “dat is te moeilijk om te bedienen”. Wat daar moeilijk aan was? De bediening kon niet achter de stoelen door en dat terwijl ze normaal gezien dus op een bank zouden zitten die tegen de muur stond.

De ober schoof onaangedaan verder maar bakte er niks van. “Kom jongens” zei Jan “we zullen even een handje helpen” en de mannen van het gezelschap pakten tafels en zetten ze samen.

De kelnerin echter bleef halsstarrig volhouden dat dat niet kon, dat de groep die op hun gewone plaats zat …

Verder kwam ze niet. Jan pikte onmiddellijk in: “is belangrijker dan wij”. Neen, dat waren die natuurlijk niet, volgens de vrouw, maar ze moesten maar aan twee tafels gaan plaatsnemen.

“Dat doen we niet” zei hij “we zijn met één groep en we gaan samen aan één tafel zitten. Wat is nu het probleem?” terwijl hij met zijn hand op het haast lege restaurant wees.

De kelnerin stoof weg. En net toen ze wilden gaan zitten, kwam het opperhoofd van de kelners de zaal in gestoven en verklaarde met luide stem dat dat zo niet kon, dat de klanten zomaar efkes zijn restaurant gingen verbouwen en dat het zo helemaal onmogelijk werd om te bedienen en zo ging hij maar verder terwijl de ober onverstoord onder de tafel zat en probeerde het laatste tafeltje, dat stond te wiebelen, stabiel te krijgen door er een servet onder te steken.

Jan pakte de stoel, ging zitten en zei: “mensen, laat ons gaan zitten”. Dat deden ze.

De hoofdkelner schreed weg. mske was er zeker van dat ze geen eten zouden krijgen.

Jan stond op, ging naar de receptie en kwam even later terug, zette zich aan tafel en vertelde aan mske wat hij daar aan die receptie had verteld.

De hoofdkelner kwam het restaurant in, vroeg het woord en zei dat er een misverstand was geweest, want de avond ervoor waren ze maar met een klein groepje geweest en dat ze omwille van het misverstand nu allemaal een aperitief van het huis kregen.

De idioot! Dat vindt mske er van. Er was geen probleem behalve het probleem dat hij zelf had gecreëerd en dan kreeg hij op zijn donder van hogerhand. Zoiets zoek je toch zelf.

“Die tafel wiebelt nog altijd” zei Gert-Jan en hij stak er de achterzijde van … ach, we gaan Gert-Jan hier niet beklappen. Hij fikste het gewoon zelf.