Op de trein vroeg Amke: “oma, is sinterklaas al geweest?” “Neen” zei mske “de brieven liggen nog altijd waar jullie ze gelegd hebben”.

Nu had mske toch zeker vergeten om de fleece dekens naar boven te brengen. Nu had ze die toch op tafel laten liggen zeker, zodat ze geen plaats hadden om te eten. Nu moesten Amke en Ella toch eerst en vooral die dekens naar boven brengen zeker.

En toen ging het oma-alarm. “Ja wat is er?” antwoordde mske van beneden. “Hier is wat gebeurd!” riep Amke.

“Toch geen spin?” vroeg mske terwijl ze de trap opliep. “Of een muis?” “Het is toch altijd iets” zei Slow terwijl hij mee de trap op liep.

Raad nu toch eens wat? Die sinterklaas was stiekempjes boven op de kamer van Amke en Ella geweest, had alles op hun bed gedeponeerd en had nog met een flinke zwaai de chocoladecenten in het rond gestrooid.

mske dacht dat het die nacht moet gebeurd zijn toen zij dacht mij te horen roefelen, maar ik zei niks.

Spreken is zilver, maar zwijgen is goud!