Slow en mske reden met de fiets. Ze sloegen links de straat bergop in en zagen de twee spelende kinderen.

Ene met zijn fietske op de straat, die stilaan de berg afreed en rechts op het voetpad ene met zijn trottinet. Hij zag mske komen en stepte en stepte maar om haar voor te blijven.

Ineens zei mske tegen Slow: “die kleine gaat me wat lappen!”. Ze zag die zo voor haar wiel de straat opschieten en ze daardoor dierf ze ook niet zo goed meer door te rijden, wat onhandig was op die bergop.

En ja hoor! Ze had gelijk. Ineens, zonder omkijken, roef … die straat op en naar de overkant. Gelukkig was ze op haar qui-vive geweest.

Slow zei: “je moet altijd eerst kijken, het kon een auto geweest zijn” en mske bedacht dat het goed was dat er toch ene het beleefd kon verwoorden.