We gaan eens iets schrijven over een beetje veel boos zijn. Het is er het ideale moment voor want mske is supergoed gezind, de boosheid en de opstandigheid liggen achter ons en ze kan er nu meer gerelativeerd tegen aan kijken.

Het gaat over die granulocyten die ze gaf.

Bij het voorafgaande gesprek zegden ze dat er een zekere misselijkheid, grieperig gevoel was de exacte uitdrukking, aan te pas zou komen. Daar had mske geen last van bij de eerste afname. De dokter schudde zijn hoofd en zei: “geen grieperig gevoel, je kan er wel wat slecht gehumeurd van worden”. mske keek naar Slow, Slow keek terug want die morgen was mske nogal kortaf uit de hoek gekomen over een iets en een niets, maar ze had gedacht dat dat kwam van het vroege opstaan. Verder had mske daar weinig last van gehad, alleen wou ze wel zo snel mogelijk naar huis.

Bij de tweede keer werd dat iets ernstiger. Op de dag zelf had mske daar weinig last van gehad, alleen wou ze zo nel mogelijk naar huis.

Maar … ze was een poos echt niet te genieten. Niet dat ze geen reden had om kortaf te worden, maar normaal zou ze over zulke kleinigheden niet struikelen. Het was dan ook niet zo tegen Slow maar ook op de evenementen. Het eigenaardige is wel, dat ondervond mske al meer, dat de mensen blijkbaar meer respect hebben voor iemand met een scherpe kant.

Bovendien schrok ze van Baskuul. Zomaar paf! Drie kilo er bij.

De derde keer, waar ze het eerst hadden dat twee keer echt het maximum was dat ze mocht geven, ging helemaal fout. De verpleegster stak de spuit de dag er voor en mske voelde de prik. Ze bleef die voelen ook al nadat de verpleegster weg was. Ze bleef het enge gevoel houden en ’s morgens ging het granulocyten geven helemaal niet goed. Er waren er niet genoeg. mske moest drie uur geven in plaats van twee.

Dan zeggen ze dat ze met die bloedgaves stoppen omdat de longen en darmen van de moemoe van de evenementen genezen zijn. Ze zeggen wel dat de mogelijkheid bestaat dat het terugkomt. Ze moeten enkel nog een (beendermerg)donor vinden.

De dag ervoor had mske 30 lengtes gezwommen en in de namiddag 22 km gefietst, heen en terug naar Sint Truiden. Dat was geen probleem geweest. Die dinsdagavond kreeg ze die spuit.

Na die granulocyten afname begon het.mske krijgt hartkloppingen en van die aard dat ze dacht dat haar tikker uit haar karkas zou joepen. Bovendien stond ze stijf van iets dat binnenin vervelend zit te doen. Ze denkt dat die spuit te laat is beginnen werken.

De donderdag daarna kwam ze geen meter vooruit in het zwembad en terugkomen met de fiets lukte haast ook niet. Ze dacht dat ze ter plaatse kon doodvallen. Geen adem en heel heftige hartkloppingen.

Die vrijdag zag ze er heel erg opgezwollen uit. Ze gingen niet zwemmen. Slow haalde druppels van dokter Vogel tegen het water en het ging beter.

Zaterdag en zondag hebben ze het rustig aan gedaan. Zondag woog mske zich omdat ze zich zo futloos voelde. Zes kilo bij! Toen wou ze gaan stappen. Ze gingen vier kilometer. En in het begin ging het erg moeilijk. Het voelde net aan alsof al dat gewicht in haar buik zat.

Ze kreeg haar broeken niet meer aan behalve die ene short die ze nog had van vroeger, na die hormonenbehandeling.

Weet je wat ze het ergste vond? Ze vond dat diegenen die hadden gezegd dat ze gek was dat ze die granulocyten gaf, op deze manier gelijk kregen.

Ik zei het al, de boosheid is weg, al denkt ze niet dat ze het ooit opnieuw zou doen. Ze bedacht dat ze ooit ook zo veel bijkwam door die hormonen, dat ze bijkomt van antibiotica. Ze bedacht ook dat kortaf wordt na een simpele spuit bij de tandarts maar ook dat ze kortaf wordt na een insectensteek of -beet. Kort gezegd: mske kan niet tegen vergif in haar lijf.

Ondertussen passen de broeken al terug, maar ze wil terug naar haar gewicht van toen, zo net voor de eerste communie van Amke en als ze daar geraakt zal ze daarna veel beter opletten en die dingen trachten te mijden.