Op de zaterdag voor pasen, net na de noen, hoorden wij hier een gezoem. Een relatief luid gezoem. Het kwam van buiten en na een blik door het venster geworpen te hebben, wisten we dat er op de parking van de feestzaal iemand met een telegeleide auto bezig was. Op de parking van de feestzaal? Op de straat ook! Er stond wel een jongetje bij maar het was de volwassen man die achter het autootje aanliep.

Op pasen zelf, net na de noen, Luc was naar de start van de koers gereden, hoorde mske het gezoem, maar dan veel luider. Een blik door het raam haalde niet veel uit. Ze zag niets. Ze ging, met blik en al, naar de woonplaats en daar zag ze de volwassen man, zonder jongetje ditmaal, pal voor onze voordeur met die telegeleide auto bezig. Hij liet het ding over de volledige breedte tot aan de feestzaal rijden als een volleerde snelheidsduivel, zodat er twee auto’s, die uit de straat van links kwamen, van het schrikken hun remmen dichtgooiden.

Op paasmaandag, net na de noen, vroeg mske aan Luc: “was die hier nu weer met die auto bezig voor de deur”. Luc dacht van wel. Het was echter niet zo heel lang geweest maar toch vragen we ons af waarom die hier, voor onze deur, moet komen staan vroemen. Hijzelf woont namelijk in een nog stillere straat dan de onze.

En dan hoorden ze het gebroem. “Motoren” zei Luc. “De Geterun?” vroeg mske. “Te vroeg” en “ze keren terug” zei Luc. “De vespa’s” dacht mske.

Er bleef er toch ene voor ons venster staan zeker! “Wat krijgen we nu?” bekeken Luc en mske elkaar. En toen ging de bel.

Het waren toch gewoon Zoneke en Querida zeker, die met hun machien tot hier gekomen waren.