Er zijn dingen in het leven, die maken dat je niet helemaal je eigenste zelf bent. En we gaan niet uitleggen wat die dingen in het leven dan wel zijn. Feit is dat mijn wereld even op zijn grondvesten daverde.

Dat ik mijn eigen niet was staat als een paal boven water. Ik werd bloedserieus. Ikke? Jawel. Ik had het leven als een avontuur opgevat, maar dat avontuur een foute afloop zou kunnen hebben, dat had ik niet ingecalculeerd.

Of beter gezegd: ik dacht dat ik het ergste in maart 2006 had gehad, maar deze had ik niet zien aankomen.

En al is het dan uiteindelijk toch niet zo ver gekomen, de wetenschap dat het kan heeft mijn hele zijn overhoop gegooid.

Verdomme! Of beter: “VERDOMME! Zo voelde het aanvankelijk.

Ik dacht zelfs even dat het nooit beter zou worden maar dat doet het wel. En dat is precies het erge er aan, het went.

Hoe het zich uit? Dingen die je normaal over je kant laat gaan, die laat je dan niet over je kant gaan. Ik ging dus eens de puntjes op de “i” zetten. En diegenen die dat niet gewend zijn kijken dan wel een beetje op hun neus. Persoonlijk houd ik ook meer van mijn vriendelijke zelf. Tant pis voor mijn imago.

Ik zal nog een paar logjes wijden aan het feit dat ik niet mijn eigen zelf was, maar die zullen dan wel van het meer humoristische soort zijn. Een mens moet ook met zichzelf kunnen lachen.