Vorig jaar had ik al willen stoppen in Nottingham om even Sherwood Forest aan te doen. De reden waarom zou ik niet kunnen geven. Het was eerder Zoneke die als kind begeesterd was door de legende, niet ik. Maar toch, ik vond het een uitgelezen plaats om de benen eens te strekken en had en wandeling gevonden van 8km. Dat we er tien deden komt door de extra lus die we er nog bij deden.

We waren de avond ervoor in Nottingham gestopt en waren lam en lui op ons bed blijven zitten nadat we eerst nog wat inkopen hadden gedaan bij een plaatselijk supermarktje. Waarom we niet naar Nottingham gingen? De tram reed haast naast het hotel. Gewoon, omdat we niet zo gek zijn op huizen kijken, zelfs niet naar huizen met een verleden of een verhaal. Je vindt ons niet vaak in steden, behalve voor de evenementen natuurlijk.

We hadden even overwogen om die wandeling die late namiddag nog te maken, maar om in onbekend bos te gaan dwalen tegen een tijd dat het hier al duistert leek ons ook geen al te best idee. En de volgende dag hadden we toch, behalve die wandeling en het rijden naar onze laatste stopplaats voor het inschepen, niets gepland. We hielden ons maar aan de planning.

Maar we wilden die wandeling toch wel vroeg aanvangen, dus stonden we al om iets na achten op de parking van het Sherwood Forest Visitor Centre. Op zondag moest je niet betalen, dus stopte ik mijn nikkel maar terug weg. De parking was leeg, het Visitor Centre -nog- dicht.

Het pad leidde ons naar de Major Oak. De boom is enorm maar wordt volledig ondersteund. Er hangt een bord met de vraag om te stemmen zodat die Major Oak boom van het jaar zou worden. Ik fronste net niet. Arme stakker van een boom.

Er stonden wel meer stakkers van bomen in het woud. Sommigen werden zelfs bijeengehouden met rubberbanden of ijzerbeslag. Ik had gewoon de indruk dat ze die oude bomen willen houden omwille van een vastklampen aan iets dat voorbij is maar dat nog steeds volk lokt. Want dat deed het uiteindelijk. Massa’s volk.

Het was er echter aangenaam wandelen, dat kwam dan ook grotendeels omdat wij zo vroeg waren en het bos zo goed als voor ons alleen hadden.

Toen we terug aan het Sherwood Visitor Centre kwamen was het er druk, te druk en toen was de massale intocht nog volop bezig.

Ik wou een biertje drinken, maar dat moest dan wel binnen, want met alcohol mocht je niet op de open veranda zitten. Na een wandeling van 10km had ik echt geen zin om binnen te zitten en wandelden we al snel naar de auto die nu niet meer alleen op die parking stond. Neen die parking stond nu afgeladen vol.

Een toeristische attractie tot en met! Gelukkig -voor ons- waren we er die morgen vroeg aan begonnen.