Zaterdagavond, met niets op de planning voor zondag, zat ik zo wat rond te surfen wat we dan wel zouden kunnen doen. Eigenlijk wou ik naar een rommelmarkt. Mijn nog te lezen voorraadje boeken is nog niet aangevuld en je weet maar nooit. Een rommelmarkt hier in de buurt, dat zocht ik.

Ik vond er eentje, helemaal niet in de buurt, integendeel, maar mijn interesse was gewekt. “Luc” zei ik “zin in een rommelmarkt bij je zus in de buurt?” Dat is nu al twee maand dat hij zegt dat we nog eens bij zijn zus zouden moeten langsgaan, zodoende.

Hij keek verschrikt. Zaterdagavond? Om op zondag langs te gaan? Hij belde op. Ze had ook niets op de planning. Zodoende wou ze mee naar de rommelmarkt.

Bedenkingen achteraf? Slows zus was erg blij met haar gevonden schatten. Het betreft een -ongeveer- maandelijkse rommelmarkt en ze kende die helemaal niet. Nu dus wel en volgens mij zal ze er wel eens meer naartoe gaan.

En wij? Wat is dat toch met Whitley Bay? Nadat het ooit begon met een gewone overnachtingslocatie op doortocht lijkt het wel of wij van dat kuststadje niet loskomen. We vonden een doos, inderdaad een doos, met een mooie vintage afbeelding van Whitley Bay er op. Konden we die nu laten staan? Hebben wij, nog maar eens, een doos nodig? Ik twijfelde. Maar nu staat ze hier wel bij mij op de tafel te pronken. Luc heeft het laatste zetje gegeven. “Meenemen” zei hij.

Ik heb de afbeelding en de tekst opgezocht. Blijkbaar betrof dat oorspronkelijk een poster uit 1939. Hoe een afbeelding van een poster op een doos is geraakt, dat zal ik waarschijnlijk nooit te weten komen.

Maar boeken? Buiten een stapeltje kinderboeken vonden we er geen.