De straat van onze cottage had geen voetpad. Geen probleem, parkeren kon aan de kant van de weg. Recht voor de cottage echter moesten de auto’s aan de andere zijde parkeren en daar stond het vol. De Highland Games natuurlijk!

We parkeerden aan het huis naast de cottage, niet voor het poortje van de buren waar: “no parking” op stond. Tuinpoortje hoor, geen poort voor een auto en begonnen de valiezen uit de koffer te halen.

De vrouw kwam en deed nogal stuntelig toen ze vroeg wat we zinnens waren en dat haar parking was want zij had gasten, dus had ze twee parkings nodig en de cottage ernaast waren ook gasten en die hadden ook twee parkings nodig, zodoende moest de straat voor haar huis en aanpalende cottage overblijven voor haar.

Ik zei dat we onze auto wel elders zouden zetten, enkel valiezen uitladen. Ze bleef maar zaniken hoe dom dat het was dat er zo weinig parking was en veel omhaal, terwijl ik dacht: “mens hou op en hoepel op”.

Luc fronste toen ik het hem vertelde. Het was klaar en duidelijk. Wettelijk konden we zonder probleem parkeren daar waar die auto stond. Maar om nu de vakantie te beginnen met een discussie met een zanikende buurvrouw, neen, daar hadden we geen zin in.

Toen de landlady later langskwam en we het voorval vertelden schuddekopte ze en zei dat het telkens van dat was als die mensen er waren, want die huisjes waren vakantiehuizen. Die woonden daar zelfs niet. Ze had het al nagevraagd of er rechten waren op dat stuk straat. Eigenlijk mag zelfs op dat poortje geen: “no parking” hangen.

Zijzelf parkeerde echter altijd daar rechtover in de straat er loodrecht op. Ze had ook geen zin in domme discussies.

We waren het echt wel eens: “we don’t argue”.