Laat ons zeggen dat het door de tijd van het jaar komt, het is winter en het einde van het jaar nadert.

De tijd van het jaar is een beter excuus dan te denken dat ik een ouwe zaag word.

Als dochter voelde ik me een mislukkeling. Niets van wat ik deed kon mijn moeder bekoren. Alles was fout, al deed ik de ene dag zus en de andere dag zo: fout! Als kind denk je dan dat je een mislukking bent als zelfs je moeder niet van je kan houden.

Dan ga je trouwen. Daar stel je je heel wat van voor: levenslange liefde en al wat daar bij komt kijken. Als je dan na 26 jaar gaat scheiden, dan voel je je echt wel een mislukkeling. Als je je eigen dromen nog niet kan waarmaken.

Doordat mijn moeder was wie ze was, besloot ik het anders aan te pakken met mijn kinderen. Dat deed ik. Ik ging voor de positieve aanpak maar realiseerde me niet dat de eigenheid van kinderen een andere uitkomst kon geven. Weer -half- mislukt!

Toen ik eens, in een bittere bui, dat aan Ghislaine vertelde en zei dat ik toch wel erg crapuleus moest zijn, antwoordde ze me dat het niet aan mij lag, dat ik enkel maar dikke pech had.

Ghislaine is er niet meer. Ze is bijna drie jaar geleden overleden. Je kan best niet te goed bevriend met me zijn, want dan ga je dood, newaar Max?

Nu ben ik wel realist genoeg om te snappen dat dat met mijn moeder een probleem in haar hoofd was, dat je voor eeuwige liefde met twee moet zijn en dat een aardje naar je vaartje hebben ook meespeelt. Ik leerde er dus mee leven.

En dan was daar dat wat ik doodgraag deed. Je kan niet geloven hoe doodgraag ik dat deed. We waren erdoor begeesterd, we hadden er de mond van vol – tot vervelens toe, vrees ik.

En dan komt de dag dat er iets heel gemeens uit de bus komt. Mijn benen werden onder mijn gat uitgeslagen. Volledig van de kaart ging ik weer uitpluizen en uitzoeken wat fout was gegaan. En neen, ik vond geen fout bij mezelf. Ik snapte het niet. Tot het ogenblik dat me werd gezegd dat het enkel een uiting van een frustratie had betroffen, waar ik eigenlijk niets mee te maken had.

Het goede gevoel komt niet terug. Ik vrees zelfs dat dat voor eeuwig op de zeebodem ligt, verzopen en onbereikbaar.

En dat met een kop die niet kan wenen.