Het begon bij The Five. Op het verjaardagsfeestje van Mark, broer van de verdwenen Jesse, gaat hun moeder even vertellen dat zij maar één zoon meer over heeft om verjaardag te vieren, waar het er normaal twee hadden moeten zijn.

Ik zuchtte, want dat ken ik. Iedere verjaardag, iedere communie, iedere feestdag was de afwezige meer aanwezig dan alle levenden samen, want enkel hij stond in de belangstelling. Je zegt niets, want je vindt het toch zo verschrikkelijk hard voor je moeder om een kind te verliezen.

Laatst las ik in de krant dat de maand van de feesten toch zo moeilijk is voor ouders die een kind verloren.

En weer denk je er het jouwe van, maar zeggen doe je dat niet. Oh nee! Stel je voor dat je zou zeggen dat zij die leven ook belang hebben en niet in de schaduw van doden hoeven te staan. Hoe harteloos!

Harteloos? Weet je hoe een kind zich voelt dat altijd achter die schaduw komt? Zelfs als je die dode niet kent omdat hij stierf toen je net vijf was? Weet je hoe ergerlijk het is om steeds het onderspit te delven tegen iemand die stierf toen hij nog niets verkeerd had kunnen doen? Dat ze je voorhouden dat het jouw schuld is dat hij kanker kreeg? Als je zelfs op je trouwen -waar je niets in de pap te brokken had- moet horen dat “onze Jan” dat nooit zou hebben gedaan?

Wat had ik een gloeiende hekel aan dat kind! Tot mijn verstand er zich ging mee bemoeien en zei dat hij daar niets kon aan doen.

Men heeft zeker geen besef welk een impact een dode broer heeft op het verdere leven van diegenen die te stom waren om niet dood te gaan.

Wel, harteloos of niet, de levenden hebben óók rechten.

Vraag je je af waarom ik dit harteloze stuk nu toch schrijf? Bij het zoeken van een mooi plaatje voor bij dat logje over de kerstkaartjes kwam ik op een website terecht die het had over ongewenste vrolijke kerstkaarten aangezien zij rouwden.

Niemand wenst iemand het overlijden van een kind toe. Dat denk ik toch niet. Niemand lacht daarom. Niemand minimaliseert dat.

Maar kerstwensen, zelfs in hun simpelste vorm houden toch een zekere wens voor een verbetering in, gezondheid, financiën, geluk … maar toch ook troost of aanvaarding? Of moeten we gewoon die mensen schrappen uit alles wat de levenden aangaat aangezien zijzelf tussen de doden vertoeven? Dat is pas harteloos.