Zoek
Op de begrafenis van mijn grootmoeder viel het me op dat er na de begrafenis geen bedroefde sfeer hing maar dat er wel degelijk plezier gemaakt werd.
Vooral de broers en zussen van mijn grootmoeder hadden grote leut. Ik snapte dat niet, zij was toch hun zus. Hadden ze dan geen verdriet? Ik nam me toen voor niet meer naar de koffietafel na een begrafenis te gaan. Dat heb ik een vele jaren volgehouden. Alhoewel ik zelfs nu nog maar sporadisch wel naar de koffietafel ga.
Later viel het me ook op bij eigen tantes en nonkels, die huilden wel in de kerk, maar daarna leek het wel een Vlaamse kermis. Dit is een beetje zwaar overdreven, maar kom, de stemming was er niet echt teneergedrukt noch sereen, eerder vrolijk.
Een mogelijke verklaring is wel dat ze misschien hun broer/zus wél missen, maar anderzijds blij zijn dat ze de rest van de familie nog eens terugzien. Zeg nu zelf, begrafenissen zijn daar toch de uitgelezen gelegenheid voor.
Dat de nauwe banden van het kindzijn niet je hele leven meegaan is nu wel al duidelijk. Elk gaat zijn eigen weg en de verbondenheid van broers en zussen versplintert om zich verder te zetten in de relatie tussen hun kinderen.
Maar als dit logisch is, ga ik zeker niet meer naar de koffietafel of als ik eerst moest gaan wil ik zelfs geen koffietafel. Of misschien toch wel … en ze dan achteraf de rekening presenteren. We zouden nogal leut hebben.
annaberg
Daar heb ik me ook al over verwonderd, over die sfeer aan de koffietafels.
ms
Ik had ooit geopperd dat dat niet meer nodig was. Een koffietafel werd ooit ingevoerd voor de familie die van ver moest komen in een tijd dat er nog geen/weinig auto’s waren. Dan moest die familie niet met een lege maag naar huis.
Maar een feest na een begrafenis?
annaberg
Ik vind het ook altijd wat ongemakkelijk.
ms
Dat is precies het gevoel dat ik er ook bij heb. Soms denk ik dat het voor mij echt niet meer hoeft.
Jasmien
Heb dat ook al gemerkt. Ook op de koffietafel na begrafenis van mijn bomma werden er grapjes gemaakt en veel gelachen. Vind het een beetje respectloos, maar zoals je zegt, de “ideale” gelegenheid om de familie nog eens samen te krijgen …
ms
Wij zeggen het ook iedere keer, dat we niet op de volgende begrafenis gaan wachten, maar toch doen we dat.
En een begrafenis is eigenlijk niets gepland. Zou het dan echt niet beter zijn om het eens te plannen? Alle nichten en kozijns?
Bertie
Wij vonden dat heel logisch, realistisch ook.
Mensen overlijden nu eenmaal en als de band toch al verslapte, meestal door ouderdom,accepteerde men dat. Zo is het leven.
Je schrijft het zelf al, ook het weerzien wordt op prijs gesteld. Bij de begrafenissen van onze ouders vonden we het leuk de neven en nichten te ontmoeten.
Een broer van mijn man had als laatste wens: bij de koffietafel twee cognacjes per persoon, er moet gelachen worden.
Het decorum telt hier minder, ook rouwkleding zien we niet vaak meer. Misschien Hollands?
ps Ik heb het natuurlijk niet over tragische gevallen
ms
Ik begrijp dat helemaal, dat van die verslapte band en van die familie terugzien. Maar er zijn ook mensen aanwezig die echt verdriet hebben.
Ik ben dus gewoon weggegaan op de koffietafel van mijn grootmoeder. Het was er gewoon over.
Rouwkleding is hier ook zo goed als afgeschreven. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je in knalrood of felgeel gaat, maar iets soberder blijft het wel.
En die druppel komt ook meer en meer voor. Misschien moet ik er in het vervolg ook twee van achteroverslaan.
Waar ik ook achteraf aan dacht, als het over broers en/of zussen gaat, dat je kan lachen met wat je ooit als kind hebt beleefd maar dan is er nog een verschil.
Bertie
Dat laatste wordt deels verhaald in toespraken, deels besproken bij de koffie en dan zie je soms verdriet. Dat wordt gerespecteerd
ms
Och ja, die toespraken. Daar heb ik soms ook mijn bedenkingen bij.
Matroos Beek
Het is zo triestig dat ik nadien meestal toch niks door mijn keel krijg.
Ik kan moeilijk wenen, ook al heb ik soms het gevoel dat ik eens zou moeten wenen om een soort bedruktheid te verlossen.
Maar op een begrafenis, ook al is het van mijn tante van bijna 100, een neef die ik amper heb gekend… ik zie dan het verdriet van anderen. En dan ben ik vertrokken…. voor de rest van de dag.
ms
Ik kan niet wenen, daar ook niet. Maar die bedruktheid die blijft wel achteraf ook.
Matroos Beek
Ja, lastig is dat.
Omamoetje
“Koffie”tafel: in W.VL. is dat een heel diner! En ja, na een aperitief en wijn aan tafel wordt de sfeer losser. Meegemaakt bij mijn ouders en het voelde niet verkeerd, het hielp om die zware dag door te komen… Ook meegemaakt bij een nichtje van 14, toen vond ik het er echt over, verschrikkelijk! Bovendien commentaar achteraf dat onze dochter van toen 16 zich niet aangesloten had bij de (vrolijke) jeugd. Gechoqueerd waren we.
ms
De tijden veranderen zo erg dat alles eigenlijk net omgekeerd is geworden.
Wat vroeger niet kon, dat moet nu. En wee je als je niet meedraait, want vroeger hadden wij nog de norm dat we ons niet moesten moeien, die bestaat nu ook niet meer.
Die norm was dan wel in sommige gevallen niet goed, maar nu deugt het ook niet.
Het is net of men de middenweg niet vindt of dat men leeft met wat algemeen gangbaar is, zonder zelf eens na te denken.
Zij
Daar heb ik me ook al heel vaak aan gestoord. En niet alleen aan het plezier, dat ze dan hebben, maar ook vaak komt er na de koffie sterkere dingen in hun glas en dan volgt er soms nog meer uitbundig plezier 🙁
ms
Daarvoor moet je soms al niet meer tot nà de koffie wachten. Op minstens één koffietafel kregen we eerst een druppel nog voor de koffie.
Maar inderdaad, meestal komen ze na het afruimen van de bordjes rond om te vragen wat je verder nog wil drinken.
elsjeveth
wij hebben ooit afscheid genomen van een op hoge leeftijd overleden oom. samen met zijn kinderen en andere familie hebben we in zijn favoriete staminee afscheid genomen. Zijn pet en glaasje jenever in het midden op tafel. wij proostten en de bitterballen gingen naderhand rond. het voelde heel goed dit soort van jolig afscheid en zo mijn oude oom waardig.