Onze eerste overnachting was ook in Duitsland. De gastvrouwe sprak stil en toen ik de tweede keer vroeg wat ze zei, vroeg ze of ik Engels verkoos boven Duits.

Dat deed ik niet. Ik wees haar op het gehoorapparaat. Had ik dat maar niet gedaan. Ze ging luider praten, dat wel, maar ze ondersteunde wat ze zei met gebaren. Verschrikkelijk, dat vond ik nu eens echt verschrikkelijk.

Maar ze was zo vriendelijk dat het uiteindelijk allemaal best ging meevallen. En toen Luc ’s avonds voor het slapengaan een lachbui kreeg tijdens het imiteren van de intonatie en een bepaald gebaar vond ik het eerder grappig en zelfs een beetje lief.

Maar ik ga in de toekomst toch vermijden om er melding van te maken. Je moest zo maar eens op iemand vallen die dat als vrijgeleide ziet om je te gaan beklappen waar je bij staat.