Er was eens lang geleden een raar klein meisje. Of ze raar was van geboorte of dat ze raar geworden was, daar kan ik helaas niet over oordelen.

Feit is dat het rare kleine meisje veel nadacht … heel veel. Ze had daar tijd genoeg voor tijdens het kousen stoppen, het wassen en het schrobben, afstoffen en alle andere geestdodende klusjes.

Zo meende ze, toen ze over Stanley de ontdekkingsreiziger leerde op school, dat Stanley helemaal niks ontdekt had. Hij had dragers gehad en die woonden daar en die kenden dat daar en die wisten waar ze met Stanley naartoe moesten. Stanley had helemaal niks ontdekt, vond dat rare kleine meisje en ze vertelde dat aan haar moeder, wat heel, maar dan wel heel erg dom was. Want zie je, rare kleine meisjes zijn te dom om zulke dingen te snappen, rare kleine meisjes moeten bevestigde uitspraken van volwassenen niet in twijfel trekken, het rare kleine meisje zou er beter aan doen nog maar eens de gang te gaan dweilen.

Toen het rare kleine meisje een ietsje minder klein maar een ietsje meer raar was en bedacht dat, als Jezus voor de zonden van de wereld was gestorven om de zondige zielen te redden, er toch geen hel meer nodig was, vertelde ze dat niet aan haar moeder. Ze wist ondertussen wel beter.

Het rare kleine meisje is opgegroeid en werd een raar -nog niet zo- oud vrouwtje. Ze houdt van honden. Ze had ooit honden. Honden zijn de beste vriend van de mens, zo zegt men toch.

Maar een hond? Dan pakt ze het peuterkind van een moeder weg, richt haar vriend af zoals ze die zelf wil om er dan, met een riem om zijn hals mee te gaan wandelen. Ja jongens! En dat met een beste vriend?

Een hond uit een asiel zou eventueel nog kunnen of een hond die ze zomaar op straat ontmoet en die haar ook wel ziet zitten, maar heb je al gemerkt …

Er zijn geen straathonden meer.