Toen ik na het wreed accident opmerkte dat mijn kleding wel wat deegspatten vertoonde, wat niet het gevolg was van het wreed accident maar van een te veel aan deeg in een afgeronde kom, gebruikte Luc het verboden woord.

Hij zei: “een schort …” waarop ik hem onderbrak met de vlammende zwaarden van de vloek die ik jaren geleden uitsprak!

Na mijn kleuterklasperiode, een jaar of twee lagere school en mijn middelbaar tot mijn 17de, waarin ik dagelijks met zo’n schort kon optrekken, terwijl thuis het schort te wachten hing tot ik thuiskwam, heb ik besloten dat ik het ding naar de hel verwees.

Alle argumenten over proper houden van kleding ten spijt, was mijn mening dat ik even goed een bloes of rok kon wassen als een schort.

Dat het niet over proper houden ging, daar was ik namelijk al snel achter gekomen toen ik las over uniformen om iedereen hetzelfde te maken -wat ze niet doen omdat de ene beter staat met het model of de kleur dan de andere- en over schorten die dienden om enige uitstulpingen te camoufleren.

Toen mijn vroegere klasvriendin op haar eerste werk dan ook een schort aangemeten kreeg, moest ze dat stante pede gaan omruilen voor een groter exemplaar: de vormen waren té zichtbaar. En ja, dan bedacht ik dat die schoolschorten ook op de groei werden verkocht … Op de groei? Het zal wel.

Het is en blijft mijn mening. Ik snap het allemaal wel, maar ik loop dan toch liever met deegspatten of bloem op mijn uitstulpingen dan met een kledingstuk dat elke persoonlijkheid wegneemt.

Luc heeft zijn woorden ingeslikt.