We hebben het al zo vaak gehad over de tijd die een sneltrein genomen heeft.

Vandaag is het al drie jaar geleden dat we op een namiddag Sloef dood hebben gevonden voor de slaapkamerdeur.

En neen, we hebben er nog geen nood aan gehad een ander dier in huis te nemen. De wisselende regelgeving omtrent dierenwelzijn in acht genomen zou ik het maar al te erg vinden als deze of gene vindt dat wij het verkeerd aanpakken en er op aangesproken zouden worden.

Mijn moeder wou geen huisdier meer omdat ze, zoals zij het formuleerde, te veel verdriet had bij het overlijden. Ik vond dat maar niks, dat woog niet op tegen het plezier en de vreugde die een dier je brengt.

Ik voel dat anders. Het ligt aan mij, aan ons. Ik zie het niet meer zitten om me weer te hechten, om weer bezig te zijn met opvoeden, om weer oplossingen te zoeken als we er niet zijn omdat we niet willen dat het dier dagen alleen blijft terwijl er iemand moet langskomen voor het noodzakelijke alleen.

De herinnering aan Sloef leeft al is hij niet meer fysiek aanwezig.