Vorig jaar waren we al eens in Whitley Bay, ik had het toen over “de teloorgang”. Eens thuis had Luc zich toen beklaagd dat hij de tekst van Marc Knopfler niet volledig gefilmd had en dat we toch niet naar dat vuurtorentje gewandeld waren

Bij de plannen van dit jaar zat dus een terugkeer naar Whitley Bay inbegrepen. En daar was ik, eens we daar waren, erg blij om geweest.

Whitley Bay heeft het probleem aangepakt. Toen ik er boekte, stond er bij de meeste hotels vermeld dat ze geen groepen voor stag en hen parties meer binnen pakten.

Het stadje op zich zag er minder troosteloos uit en er waren werken aan de gang. Ook niet je dat natuurlijk, maar zelfs dat was op zich al mooier dan vorig jaar.

Enkel het parkeren … geen sinecure. Auto’s aan beide zijden van de straat en dan kan je enkel hopen dat je geen tegenligger ziet komen. Bij andere straten staat dan weer uitdrukkelijk vermeld dat er parkeren enkel voor bewoners is weggelegd.

En de vuurtoren? Wel die staat iets verder dan de foto’s lieten vermoeden. Het werd een mooie ochtendwandeling, tijdstip dat we hadden gekozen omdat we er absoluut naartoe wilden als het eb was. Waarom? Omdat hij bij vloed niet bereikbaar is. Nu ja, het is niet echt een reusachtig groot stuk dat er tussen vasteland (op een eiland) en de vuurtoren onder water komt te liggen, maar je voeten hou je sowieso niet droog en je broek misschien ook niet.

En wat zagen we daar? Na onze vergeefse poging van vorig jaar om zeehonden te kijken op Arran, kregen we nu een dubbele portie! Eerst die grote groep op Arran en nu hier, op St. Mary’s Island in Whitley Bay. Ze waren eerst met vier, daarna kwam er een vijfde bij.

En toen raakte ik aan de praat met iemand van de vuurtoren zelf, over de zeehonden. Wat een enthousiaste vertelster! Het betrof hier een jongere groep zeehonden, die van Arran waren volwassener, wist ze te zeggen.

En hier was er dus wel bewaking omdat mensen er te kort bij trachtten te komen. Whitley Bay is nu eenmaal meer op toerisme gericht.

Zoals gezegd, ik was blij dat we er terug waren. Nu kunnen we dat hoofdstuk afsluiten zonder dat er telkens gedacht wordt: “we hadden moeten …”

Maar zeg nooit nooit!