Toen mske in 1991 in Noorwegen gestoken werd door een daas, wist ze niet wat daar het resultaat van zou zijn. Toen ze ’s anderendaags opstond met een been van 3x de normale omvang wist ze wel dat er iets serieus scheef zat. Ze kon niet gaan en het duurde drie dagen eer dat been weer wat zijn normale omvang had aangenomen.

Dezelfde zomer kreeg ze thuis weer een steek van zo een beest en was het resultaat iets minder ernstig maar toch genoeg om lastig van te zijn.

Want blijkbaar werkt dat vergif hard genoeg om ambetant van te worden. En mske moest daar zalf aanstrijken. Ze kocht een tube en had die steeds bij de hand. Zodoende waren de gevolgen tot een minimum herleid.

En toen ging de tube zalf over zijn tijd en trok mske weer richting apotheker en wat bleek? Zoals altijd, als er iets goed was/is moet dat uit de handel genomen worden. De apotheker gaf haar een doosje pillekes.

En vorige week werd mske in haar elleboog gestoken door een daas, maar hoe heetten die pillekes ook weer? En eergisteren weer net onder haar knie en ze werd er zo kriegel van dat mske mske zelfs niet meer kon uitstaan.

Vanmorgen bedacht ze ineens dat ze misschien nog wel een pilleke ergens in haar portefeuille zitten had! Bingo! En ze heeft er voor alle veiligheid nog maar eens van die verouderde zalf aangesmeerd. Zoals ze zeggen blijft die toch iets van zijn werking behouden.