Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Het savoir-vivre van de lomperik

Ik loop achter. Er zijn zoveel nieuwe dingen te ontdekken in de wereld, waar ik geen weet van heb.

Ik las gisteren voor het eerst over een nieuwe trend onder restaurantbezoekers.

Je bestelt één schotel en vraagt twee bestekken. En zeggen dat ik ons -Luc en mezelf dus- al een beetje buitenbeens vind als we van elkanders bord gaan proeven.

En alle excuses zijn blijkbaar goed: de porties zijn te groot, de prijzen te hoog, ze willen eerst proeven en wie weet wat al nog meer.

  • In ons geval? De porties te groot? Daar weet Luc wel weg mee.
  • De prijzen te hoog? De Lunch Garden is er toch ook nog.
  • Eerst proeven? Dat doen wij dus ook, maar we hebben wel elk ons een eigen bord.

Het verwondert me dat er nog niemand op het idee gekomen is om ribbekes à volonté te bestellen met twee bestekken en dan nog bij te vragen.


Met dank aan Grzegorz Radziewicz


Previous

Het uitzicht

Next

Een andere spiegel

11 Comments

  1. elsjeveth

    Sharing is the new caring ? Zo adverteert een restaurant bij ons in de buurt

    • ms

      In Antwerpen lijkt men daar ook geen graten in te zien, maar ja, die liggen dan weer dichter bij de Nederlandse grens.

      De doorsnee Belg is eerder een Bourgondiër, die gaat op restaurant om van zijn eten te genieten.

  2. Proeven met elkaar doe ik graag.

    Maar gierig zijn is weer iets anders.

    Herkennende groet,

  3. In het buitenland (Italië, Portugal, Spanje) is dit al heel lang heel gewoon. Ik vraag me af waarom ze daar in België weer moeilijk over moeten doen. En het gaat hier absoluut niet om gierigheid, maar om veel verschillende dingen te kunnen proeven.
    “De doorsnee Belg is eerder een Bourgondiër, die gaat op restaurant om van zijn eten te genieten,” schrijf je. Dat klopt voor de volle 100%, maar ik eet liever 4 of 5 kleine gerechtjes dan één vol bord. Sharen dus!

    • ms

      Proeven is één ding. Maar dan kan je nog elk je eigen bord bestellen.

      Ik vind het maar een rare gewoonte. En voor mij hoeft het niet.

      • We eten niet uit elkaars bord hoor, mocht je dat denken. Er wordt gewoon één gerecht op tafel gezet (of meer, in het geval het kleine gerechtjes zijn) en ieder krijgt er een bordje bij om op te scheppen zoveel hij wil. Ideaal voor ons want ik ben een kleine eter en mijn man is een heel grote eter.

  4. Dit kende ik niet, ik loop achter jou. 😉 Misschien wordt het hier ook gedaan, ik kom zelden in restaurants buiten de vakantie, hoogstens bij de chinees.

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén