De octopus heeft acht armen. Met elk van die armen kan je wat anders doen. Twee van die armen zijn met elkaar in verbinding en bewegen als een weegschaal. Ella kneedde en sneed en maakte vormkes met de armen van de octopus maar Slow keek naar die twee verbonden armen, legde een stukske plasticine op de ene, gaf een tik op de andere en ja … de plasticine verdween in de bovenzijde van de octopus.

Ella keek en ging dat ook proberen. Ze legde de plasticine op de ene arm, drukte op de andere maar de plasticine viel gewoon van de arm af. “Niet gewoon duwen” zei Slow “een lichte tik” en hij deed het nogmaals voor. Ella legde de plasticine op de arm, gaf die octopus daar een karamel zodat de plasticine door de woonkamer zoefde net onder de neus van een wegspringende Slow door.

“Gaan we dan nu met de magische Winx?” vroeg Amke “ik heb de plastic er al afgehaald, maar de kaartjes zitten nog vast”. Amke en mske drukten de kaartjes uit en mske keek in de doos, op de doos … geen spelregels te vinden. mske heeft zich dan maar gebaseerd op een haast identiek spel dat zij vroeger speelden.

Toen Slow en mske dan naar het nieuws gingen kijken, kwam Amke af en zei: “kijk, dat zat ook nog in de doos, waarvoor dient dat?” en wapperde de spelregels voor mskes neus.  “Jij kieken” zei mske en Amke ging plat van het lachen.

En mske zong van kotkotkotkotkotkedeit op de toon van Urbanus’ “wiebennekik” tot groot jolijt van Amke en Ella.

Zoiets kan ze niet ongestraft doen want wat later stond Ella, die ondertussen weer met haar octopus gaande was, boven op de stoel te kotkotkotkotkotkedeiten op de toon van Urbanus’ “wiebennekik” tot groot jolijt van Slow en mske, al lieten ze dat niet zo zien, maar zegden ze dat Ella op haar poepke op de stoel moest gaan zitten.