Dat was niet enkel met schoenen zo. Toen mske trouwde kochten ze een goedkoop salonnetje voor in het huurhuis, zodat ze later, in hun eigen huis konden overgaan tot de juiste salon. Toen die zetels door begonnen te zitten, kregen ze van de nicht van Ex een hoeksalon. Een prachtig ding ware het niet dat er een droevig verhaal aan hing. Die nicht was pas enkele jaren getrouwd en haar jonge echtgenoot was overleden aan kanker. Dus verkocht ze het huis en ging op een appartement wonen waar de salon niet in paste.

Zus en Zoneke hebben beide erg leuke herinneringen aan die zetels, in die mate dat Zus nog steeds zegt dat ze later zo een hoeksalon wil.

Toen Ex en mske verhuisden kwam het salon. Zes afzonderlijke eiken blokken, met lederen kussens die je kon combineren naar keuze. Volledig mskes stijl, sober, zonder tierlantijntjes, gemakkelijk in onderhoud, gemakkelijk te verzetten bij de kuis. Eén nadeel, het leer was uit patchwork en ja, dat slijt sneller dan ander leer en Ex wou die salon buiten, mske wou de kussens laten overtrekken, maar mske wou ook geen discussie over zulke futiliteiten. We behoeven dan ook niet uit te leggen wie zijn slag thuishaalde.

En het stom ding dat nu hier staat deed zijn intrede. Te laag in de rug, niet comfortabel om in te liggen, de enige manier waarop mske daar gezellig kan in zitten is tegen Slow geleund met haar benen over de leuning van de tweezitter en haar voeten in de éénzitter.

En het ellendige is dat mske al naar veel salons gekeken heeft maar niks vindt dat ook maar enigzins lijkt op haar verloren gegane favoriet. Net zoals met die botten.

Er komt hier zelfs geen prentje bij, zelfs die deugen niet.