mske had altijd al zoiets van “val dood”. Als iemand, klein mske iets misdeed keek ze die aan met val-dood-ogen, haalde haar schouders op in een val-dood-gebaar en ging weg met een val-dood-tred.

Maar ergens binnenin, zat mske daar wel mee al zou ze dat voor geen geld ter wereld laten zien hebben.

Na “het” werd dat nog sterker, in die mate dat ze er helemaal niet meer mee zat, want wat verandert het? Enkel en alleen dat zijzelf er last van had en niet de pester. En meestal denkt mske dan iets in de zin van: “ik zal je niks misdoen, maar je kan beter niet vóór mijn voeten vallen”.