En we zien het deze keer echt niet meer. Telkens het voorvalt denkt mske: “dit zal toch wel het laatste lijk geweest zijn” maar telkens ze zich weer wat geruster begint te voelen, gaat die kast weer open en pandoert het volgende kadaver er uit.

Eerlijk gezegd? mske heeft door deze laatste vier jaar geleerd zichzelf te respecteren maar ook zichzelf te bewonderen, als je ziet wat er hier allemaal al gepresteerd is. Als mske naar mske kijkt ziet ze een vechter, een nooit-opgever.

Het zal deze keer niets uithalen. Er valt geen manna meer uit de lucht, de gebraden kiekens trouwens ook niet.