Natuurlijk zijn er nog anecdotes te vertellen maar die hangen zo nauw samen met gebeurtenissen waar we nog niet aan toe zijn om te vertellen of die toch nog wat moeilijk liggen. In elk geval gaan we proberen een stap dichter bij één van die dingen te zetten, namelijk de grote hobby.

Die hobby hield in dat mske elk jaar gedurende een zekere periode in Spanje in de sneeuw zat. En koud dat het daar kon zijn. Koud! Elk jaar nam mske flessen Jenever mee tegen de kou. Het eerste jaar één. De Spanjaarden hadden al snel door dat er in het stro wat lekkers zat en mske nam het jaar daarop twee flessen mee.

Naargelang het aantal jaren groeide ook het aantal flessen in het stro en het was niet ongebruikelijk dat na de etappe, er enkele Spaanse deelnemers opdoken die zich in de handen wreven, rilden en “frio hé” zegden. Och, het was leuk, ze hadden worst en nog worst en lekkere dingen en mske had jenever.

Eén van die dagelijkse passanten was Juan, de dierenarts. En Juan wist mske altijd te vinden net voor zijn ronde. Ook Montse, de dierenartse, was af en toe wel te vinden voor een slokske jenever.

Op een avond, liepen Ex en mske nog wat rond en zagen de deur van de dierenartsenwagen opengaan en Montse stak haar hoofd buiten en riep dat ze efkes moesten komen. Er zaten nog enkele andere deelnemers en mske moest proeven van “ze weet verdorie niet meer wat”. Het ding liep tot in de tippen van haar tenen. “Nog eentje?” vroeg Montse. “Op één been kan je niet staan hé” zei mske.

En toen kwam er nog een derde. Toen mske daarna zei dat het genoeg was, zei Montse: “en een hond heeft vier poten” en schonk nog eens in.