Het wordt te erg. mske zit al de ganse dag haar haar achteruit te strijken, te grommelen over: “das geen haar maar ploesj” en nog van die dingen.

We hebben het al gezegd, mskes haar heeft een eigen willeke.

Zodoende heeft mske daarnet de schaar gepakt en zonder spiegel een stuk van dat rebellerend stuk aangroeisel, dat in haar ogen hing, afgesneden.

“Het trekt toch op niks” zegt ze “en nu kan ik tenminste iets zien”.