We gaan eens iets doen, wat we normaal niet doen. We gaan ons gedacht eens zeggen over die chocolade weergave van Christus.

Het begin van ons gedacht zit bij die gelaakte cartoons. Diegenen die de mond vol hebben over vrijheid van spreken hebben gelijk. Diegenen die zich blauw ergeren hebben ook gelijk. Ooit hebben we ergens gelezen dat er altijd meer dan één waarheid is en dat is nu juist een waarheid.

Als vrijheid van meningsuiting een scheve situatie aankaart, dan zou mske het ook doen. Als vrijheid van meningsuiting enkel en alleen als resultaat heeft, dat men andere mensen kwetst, dan vindt mske dat er andere dingen dan recht moeten primeren, zoals goedertierenheid en mededogen.

Wat is nu het probleem? Iedereen roept op vrijheid van meningsuiting en vindt de reacties op die cartoons overdreven en belachelijk, maar kort daarop staat de katholieke wereld op zijn achterste benen voor een gelijkaardige reden. Het was iets zo banaals dat we zelfs niet meer weten waarover het ging.

Dus schakelen we ineens over naar die heisa rond dat chocolade kunstwerk¹. Veel kunst is daar volgens ons niet aan. Maar dat doet hier niks ter zake. Het is gewoon een stuk chocolat! Diegenen die zich geviseerd voelen, die willen zich geviseerd voelen. Het is en blijft gewoon een stuk chocolat! 90 kilo, maar toch chocolat.

Wat is de volgende zet? Gaia die het verkopen van chocolade kiekskes en haaskes en kuikentjes en lammekes wil verbieden omdat het symbool staat voor het wreedaardig vermoorden van onschuldige beestjes? Platslaan of zomaar de kop afbijten, als ze al niet al snuisterend aan de oren beginnen en zo stilaan zonder verdoving dat gans stuk chocolade verorberen.

Ne mens zou kluizenaar worden met al dat gedoe, alleen is er hier geen plaats meer voor kluizenaars, of ze moeten emigreren.

¹ The Guardian

Naast het Wat-was huis, dat met zijn zijgevel aan de straat stond, dus eigenlijk vóór het Wat-was huis, was er oorspronkelijk een open stuk. Over de perikelen van dat open stuk willen we het nu niet hebben, al is daar ook genoeg heisa rond geweest.

Maar omwille van dat open stuk hadden we vanuit de bovenvensters van het Wat-was huis zicht op de koer en de tuin van de volgende buren. De twee oudste kinderen van die buren waren van het slag van Zus en Zoneke. Op zijn achttiende kocht de buurjongen een auto. En elk weekend was het een lawaai van jewelste als die met die auto thuis kwam, want hij bracht de ganse bende mee, die dan nadien ook nog weer moest vertrekken. Hun favoriete uur lag ergens rond 5à6u in de ochtend.

Op een dag, ergens in de voormiddag, werd er gebeld. De sjampetters! Ze vroegen of ze niks abnormaals hadden gehoord want de auto van de buurjongen was gestolen van die koer. Neen, in het Wat-was huis was niets te horen geweest. En toen zei die sjampetter: “maar allé, hoe kan dat nu? De venster van jullie slaapkamer is in die richting en jullie zouden niks gehoord hebben”.

Straf vond mske dat! Er was nog het open stuk tussen en als ze telkens hadden moeten gaan kijken als er lawaai was bij de buren, dan kon ze voor het venster blijven staan, want echt stil waren die buren nooit! Bovendien stond die auto op de binnenkoer en die vensters van de buren dan? Of waren die allemaal poepeloerezat geweest?

De auto werd uiteindelijk ergens in het Zoniënwoud terug gevonden, ontmanteld.

Waarschijnlijk staat het volgende al eens op het blog, misschien zelfs al meer dan één keer. Maar we kunnen het niet meer nazien, want de zoekfunctie die met klaroengeschal werd aangekondigd en die mske zo gemakkelijk vond is met stille trom weer afgevoerd.

We laten het niet aan ons hart komen, één van deze jaren mag mske, volgens eigen zeggen, in herhaling beginnen vallen.

Vandaag is dus Broerke jarig. Dat is al een aprilgrap op zich ware het niet dat ook mskes vader jarig is. Dat is dus een dubbele. En omwille van die eerste april vind mske het helemaal niet zo plezant als kinderen op dezelfde dag als hun ouders verjaren.

Toen mske zwanger was van Zoneke rekende mske uit dat Zoneke er ging door komen op de twaalfde, de dokter zei de achttiende en moe en va beweerden … tatata … op één april. Zij konden het weten.

Vandaag kon ik zo vroeg niet posten. Slow, die gisteren wel mskes pc volledig had open gezet, heeft vandaag enkel op het startknoppeke gedrukt. Dat komt omdat hij gisteren een dossier nodig had dat hier in steekt.

mske weet niet wat er gaande is maar de laatste nachten droomt ze verschrikkelijk. Nu weet ze echter niet meer waar het over ging. Ze weet alleen nog wel dat ze ergens vannacht gewekt werd door een onbekend geluid. Ze luisterde en het bleek een snurk van Slow te zijn. Slow snurkt normaal nooit maar af en toe kan dat dus toch eens voorvallen blijkbaar.

De zaterdag is wel even anders verlopen dan gepland. Deze voormiddag heeft mske zich enkel bezig gehouden met zichzelf. De epilady kwam er weer bij te pas, de wenkbrauwverf en nog enkele attributen, maar daar kan ik geen gedetailleerd verslag van geven, want ik zit daar niet bij.

Deze namiddag was er gepland om na het bezoek bij Zoneke door te rijden en daar in de stad te gaan eten en dan naar FC De Kwibussen te gaan kijken. Maar vanmorgen vond Slow dat toch wat stressig.

Bovendien lijkt Dippendal hier maar net achter het hoekske te liggen. Daarom besloten Slow en mske dan maar om hier in de buurt iets gaan drinken om toch niet thuis te zitten “denken”. Zodoende ligt Dippendal nog altijd achter het hoekske. En we hopen dat het zo blijft.

Voor morgen zijn er ook al de nodige plannen. Daarover meer na uitvoer, want zoals je ziet zijn plannen hier ten huize Slow en mske nogal onderhavig aan overhoopgooierij. Enkel de Ronde van Vlaanderen op de zetel, met de sozje, die ligt vast vast.

mske had gemakshalve haar hotmail geïntegreerd bij de Outlook. En dan kreeg je zo een alfabetisch lijstje van mailadressen. Eerst mske echte, dan haar mskes mail en dan die van hotmail, want ze had die op zijn echte naam op die lijst laten verschijnen, en dan pas de mijne.

Valt die hotmail toch uit deze week zeker en wat gebeurt er? Iedere keer bij de mailcheck blijft die zoeker op die hotmail vastzitten. Resultaat? Mijn mails kwamen niet meer binnen. Dat was nu echt niet leuk zie … zeker dat ik zoveel mailcorrespondentie krijg.

mske heeft het opgelost, ze heeft die hotmail gewoon een andere naam gegeven in die lijst. Die heet nu zotmail. Er zal hier toch nooit een Zulma mail gemaakt worden, peist ze.

En zeggen dat ze die eigenlijk niet meer nodig heeft buiten voor msn. En in msn? Daar staan drie adressen in, waarvan dan nog één dat van Slow is. mske doet niet aan msn ook niet, alleen als Nichtje een berichtje stuurt van: “als je thuis bent, zet je dan je msn eens open …”

Voor een klein mske was 1 april gewoon de verjaardag van haar vader. En niks anders.

Het jaar dat mske acht zou worden werd Broerke geboren op één april. En de dag werd vervelend.

Alle jaren hetzelfde grapje van: “den deze heb ik voor mijn verjaardag gekregen”.

mske had al zo een hekel aan het gezegde dat een vrouw haar man een beebie “schonk”.

Een kind is ding maar een wezen, een mens, die geef noch krijg je kado.

Toen Broerke 3 werd, vertelde hij aan de ganse wereld dat hij en zijn vake beiden 36 werden. De ene maanden, de andere jaren. En iedereen lag plat van het lachen, of deed tenminste alsof. Zou die dat uit zijn eigen geweten hebben?

En de aprilgrappen? mske vond dat er goeie en slechte grapjes waren. Er waren die waar je niet onderuit kon, want bepaalde berichtjes kon je niet negeren. En dat vindt ze nog steeds. Bij mske werden noch worden aprilgrappen uitgehaald. Thuis is de plaats waar je zekerheid mag verwachten van je medebewoners. En als je grappig wil zijn, dan doe je dat op een grappige manier en niet alsof er om gevraagd wordt dat het leven van dag tot dag uitgestippeld wordt.

Anders toch maar veel plezier gewenst aan diegenen die er toch aan mee willen doen.

morgen gaat ze al de doekjes en lapjes die ze gehaakt heeft sorteren en zien waar ze passen en die mooi openspannen en stijven, niet met suikerwater zoals in de goeie ouwe tijd maar met stijfsel.

Waarschijnlijk zal dat niet in één beurt klaar geraken.