De struikskes zijn nog niet gepland. De winkelier die voor de meststoffen ging zorgen, had er geen meer en morgen gaat het regenen.

Optimistisch blijven … dan zijn die struikskes direct gegoten zie.

Gisterenavond begon mske zo stillekesaan de eerste postjes na te gaan en in een categorie te zetten. Die postjes moeten bewerkt worden omdat mske indertijd niet tevreden was met het design en er zelf met kunst- en vliegwerk een oplossing had voor gevonden, waardoor al die postjes nog altijd blauw zien. Ze bewerkt die dus een beetje, zet ze in de juiste letterkleur en leest.

Ineens komt ze tot de eigenaardige bevinding dat die postjes van toen niet passen in de categorieën van nu. De schrijfstijl is heel anders. Ook de inhoud is anders. Op een zekere manier intenser maar anderzijds meer algemeen. In één postje staan meerdere dingen verwerkt.

Uiteindelijk bewerkt mske niet meer, ze categoriseert niet meer, ze leest.

En sedertdien heeft ze een onbestemd gevoel over die categorieën.

Gisteravond om 17.11u kwam er een mail binnen van Meneer Sloddermans. Een lijstje van de dossiers die nog hier zijn. Niks meer, niks minder.

Op zich is dat niet erg. Alleen, het is zondag en die man kan ons gewoon niet gerust laten. Het probleem is natuurlijk dat wij hier wonen.

“Lastverkoper” dacht mske. Even later bedacht ze dat hij dan toch op zijn buro moest zijn en hij woont daar niet. Hij woont zelfs redelijk ver van zijn buro. mske dacht aan zijn vrouw en de kinderen, die moeten nogal een huiselijk leven hebben met zo een workaholic.

Even later bedacht mske: “dat is wraak!” Gewoon puur wraak omdat ze het nog maar eens gedurfd heeft meneer een factuur te bezorgen. En dan nog niet alleen een nieuwe factuur maar ook een nota te maken dat hij de BTW op de vorige factuur vergeten te betalen was.

En dan hadden we zijn “ps” niet gelezen. Daar staat dat aangezien ik graag op tijd betaald wens te worden, hij ook zijn dossiers wenst te hebben. Voor zover wij weten factureren wij enkel dossiers die al gedaan zijn. Wel degelijk wraak dus, want als hij moet betalen krijgt die mens zeer aan zijnen buik.

En Slow en mske gingen iets gaan drinken. Dat was zo gezegd en dus ook zo gedaan. Ze reden naar het leuke rustieke taverneke hier wat verder. Te veel auto’s op de parking. Tja, mske is geen meutemens en houdt niet van massa’s. Het alternatief? De taverne waar ze al twee keer de vrouw met het verhaal zijn tegen gekomen. Toch maar doorrijden? Toch maar naar die andere? Dus zijn ze maar naar de laatst ontdekte gegaan.

Leuk! Niet te veel volk maar ook niet leeg. En aan de toog zaten of hingen twee mannen en een vrouw. Twee vrouwen zaten samen aan een tafeltje terwijl hun mannen aan het biljarten waren. Maar het waren vooral de drie, sjiek opgedirkte, mensen aan de toog die interessant waren, ze waren namelijk alledrie, wat men noemt, in de wind. En volgens mske was het al redelijk storm.

De vrouw dronk appeljenever, de mannen pilskes. De conversaties gingen vooral over het getrouwde leven. Eerst probeerden Slow en mske te speculeren welke van de twee heren bij de vrouw hoorde. Ze waren mis. Het was niet de man aan wiens arm ze ging hangen, het was de andere. En toen ze wist te vertellen dat ze haar hond liever had dan haar man … vertelde de man dat ze nog gehuwd waren in de tijd dat er nog met de hel gedreigd werd als je zou scheiden en dat zijn vrouw dus uit angst voor de hel bij hem gebleven was. Ooooh, allemaal niet kwetsend bedoeld hoor, ze hadden de grootste leute.

En toen kwam de man alleen binnen, met een gebreide pull over een gebreide pull over een sweater en dronk schweppes. De twee aangeschoten mannen begonnen al snel een conversatie met deze man, terwijl de twee biljarters hun spel beëindigden.

De vrouw met een voorkeur voor haar hond, besloot dat ze naar huis wou. Haar man had nog een volle pint staan. Ze ging dan maar zitten mokken aan een tafeltje bij de deur. En Slow en mske genoten van het spektakel. De mannen bestelden nog een pint, zodat de man er weer eentje achter stond. En mske fluisterde: “die zal wel altijd een pint achterblijven”. Uiteindelijk nam de man, die niet met de vrouw getrouwd was, zijn jas en stond vertrekkensklaar bij de vrouw die zei: “Marcel, allé kom”. Marcel humde wat. De vrouw drong aan en Marcel zei: “jaja” en bleef zitten.

Ondertussen stond de vrouw toch al met de deur open in haar hand, toen ze nogmaals zei: “Marcel KOM” om dan toch maar buiten te gaan. En mske zei: “wedden dat ze nog eens terugkomt”.

Toen ze dat effectief deed en Marcel dan maar van zijn kruk afgleed en vertrok, stonden de overgeblevenen wat naar mekaar te grijnzen.

En Slow bestelde nog iets en zei: “nog een kriekske en een warme chocomelk”, waarop de bazin mske bekeek, die neen schudde en zei: “hetzelfde”.

“Mevrouw” vroeg de laatst gekomen man “mag ik vragen wat U dan drinkt?” En mske antwoordde. Maar toen de bazin te kennen gaf dat de fles leeg was, zei de man dat hij er wel een wou maken, als mske het goed vond. En de man maakte een Irish coffee, geflambeerd en al.

En toen haalde de waardin een plateau boven met chocomousse en verklaarde dat dat van “de mannen van de chasse” was en dat het anders toch maar om weg te gooien was. En ze deden zich met zijn allen tegoed aan de chocomousse.

Ondertussen werd er al aardig wat over en weer gelachen en toen de biljarters en hun dames naar huis gingen, betaalde de man met de twee pulls er nog ene voor Slow en mske, die wijselijk maar een colaatje namen. En omdat mske vindt dat weegschalen in evenwicht moeten zijn betaalden ze er maar ene terug.

Efkes iets gaan drinken noemen ze dat hier.

Wel, wel, wel! Nu zijn we boos zenne, heel erg boos zelfs.

Deze namiddag proberen we een blog te lezen, het gaat niet; al de rest gaat wel nog.

Plots begint de blogpagina te zeveren en valt uiteindelijk uit, al de rest gaat wel nog.

Plots valt ons blog uit; al de rest gaat wel nog.

En zo valt één voor één alles weg. En de mail ging wel nog.

En toen heeft mske van errezze per ongeluk de mail gesloten. En toen ging die ook niet meer.

En ze belden dan maar naar Skynet en kwamen bij Belgacom, waar ze beweerden dat het in de pc’s zat, dat we ons beveiligingen moesten checken. En dat was het.

En Slow en mske checkten de twee pc’s en ze vonden niets abnormaals aan die instellingen. En terwijl mske nog maar eens via Norton ging checken, hoort ze een mail binnenkomen en ze gaat naar internet en jà, daar zijn ze.

Ze heeft heel luid, iets heel lelijk gezegd tegen de telefoon. Want het is maar “louche affaireke” zegt mske.

Wat bezielt de mensen toch om altijd op die gsm’s te bellen. Hier staat een vast toestel. En mske geeft soms het gsm nr. in speciale gevallen als ze absoluut bereikbaar moet zijn. Vorige week met de dierenarts ook.

Etenstijd en mske neemt speciaal de draagbare telefoon mee. Uiteindelijk belt die onder het eten en zegt de dierenartse: “scheelt er iets met je gsm?”

Er scheelt niets met die gsm, er is hier alleen geen dekking. Maar verdorie, snappen de mensen nu niets? Je legt het hen uit, die gsm is enkel als er op de vaste niet opgenomen wordt. En als die gsm al gaat, is mske -of Slow, als het op die van hem is- verplicht bij het raam te gaan staan en dan hakkelt die gsm nog, als hij niet weg valt.

Dan kan het zo soms zijn dat er iets te bespreken is dat op de pc staat en kunnen ze dat niet regelen met de gsm terwijl die vaste staat bijna op die pc staat.

En mske kijkt naar de nieuwe folderkes waar op ook het gsm nr. vermeld staat onder het vaste nummer en ze vreest het ergste.

Amaai zenne Slow. We hebben net genoteerd dat Slow in het allergrootste gevaar verkeert. Heel groot gevaar en er moet dringend iets aan gedaan worden.

Daarnet was hij het blog aan het lezen en mske vroeg waar hij was en hij antwoordde: “awel, aan dat van die walvis” en mske zei: “dat is geen walvis”. “Ja zeg” zei slow “die vis dan”. En mske keek bedenkelijk en zei: “vís?” En Slow zei: “ja dat makreelke daar!”

Dat beest is het gevaarlijkste zeedier dat er bestaat, dat is een mensenhaai. Een witte haai!

En Slow weet dat niet. Stel je voor dat hij er ooit zo ene tegenkomt en daar “dag vis” tegen zegt in plaats van zijn jas te pakken en te maken dat hij weg is.