In de periode dat Ex op zijn beste was, wat schelden en verwijten betrof, kon mske zich zo besmeurd voelen en dan trok ze onder de douche en schrobde alle mentale viezigheid weg.

Op een dag echter was er een probleem, een huidprobleem en werd haar verboden zich nog verder te wassen als ze onder de douche stond en “enkel met water, mevrouw, U heeft uw huid beschadigd”.

Dat Ex meer beschadigd had, speelde geen rol. Dat er een tijd was waarin de eer van een vrouw met de wapens verdedigd werd, speelde geen rol. Dat diegene die beweerde van haar te houden, zulke dingen zei en dan nog beweerde dat hij zo reageerde omdat hij van haar hield …

Zwijg of mske wil douchen.

Het zwembad gaat om 10u open om terug te sluiten tussen 12 en 2.

Nog nooit zijn Slow en mske er in geslaagd die kaart om 10u top te laten afstempelen. Steeds zitten die nog eerst iets te doen en zeggen nogal neerbuigend: “nog efkes”. Deze morgen ook weer. Alleen was dat efkes wel een lang efkes want ze moest het wisselgeld in de kassa stoppen en moest dat toch eerst natellen en stond ook nog in zichzelf te mompelen terwijl ze de pc opstartte.

En mske kon dat heel goed begrijpen, gezien de ellenlange file wachtenden achter hen: Nobody en The Invisible Man en Onzichtbare André en Godot en de Heilige Geest en … er had ook nog ene zijn kat gestuurd.

Toen ze het echt niet meer kon rekken keek ze vernietigend op haar armbanduurwerk en mske had zin om te zeggen dat de grote wandklok beter leesbaar was, maar misschien moest ze dan op strafstudie komen.

Toen Slow binnen ging op spoedgevallen, hoorde mske op de gang zeggen van “niet veel speciaal, enkel die man met vermoeden van appendix, die moet voorgaan”.

Ineens komt er een verpleegster aangestormd zeggende dat ze Slow moesten laten wachten want er kwam een trauma binnen. Tja, niks aan te doen hé! Erger is erger! Komt die ambulance binnengereden, uit de Walen, met een kressende vrouw op een brancard. Snijwonden aan haar benen en knieën maar al proper gewassen en al in kliniekslaapkleed en een nekbrace. En maar kressen hé!

Dus allen daarheen en de ganse bende kiekeren van verpleegsters stond daarrond te kakelen en dat mens maar kressen. Op dat moment had mske daar echt mee te doen. Zo kressen, die moest afzien.

Dus die ging voor bij de echografie en Slow kreeg te horen dat ze kwamen als ze tijd hadden. En die vrouw bleef maar kressen en haar man maar zeggen dat het in orde ging komen.

En toen … ineens … stopte het kressen en zat die in een rolstoel en zei de verpleegster: “ik zal je in de auto helpen stappen”. En mskes mond viel open van verbazing. Wat ambulance? Wat kressen? Wat pijn? Wat stappen? En toen die zelfde verpleegster terug binnenkwam hoorde mske die tegen een andere zeggen: “die is in de boskes geland”.

En toen kwamen ze ineens in zeven haasten voortdoen met Slow.

’s Avonds op tv vertelden ze er over en toonden ze zo een fladdervliegerke dat in de boskes geland was in Gembloux, maar dat was al de dag tevoren gebeurd.

En Slow zijn appendix stond op springen.

Les: Meer kressen! Brullen! Kelen!

En mske is het beu dat ze blijkbaar door hun gemoedelijkheid, steeds achteruitgestoken worden en dat de ganse kudde net doet of ze minder zijn dan de rest.

Dus … mensen die in de kliniek liggen, mensen die jarig zijn, mensen die problemen hebben … mske kan er niet meer van wakker liggen. Ze zal haar tijd wel besteden aan de mensen die hun tijd ook aan haar besteden.

Tot nu = Twee!

Telkens mske ’s morgens buiten gaat, zitten Rampetamp en Sloeber voor de deur te wachten op hun kwart boterhammeke. En als ze dat niet heeft, als ze heel snel naar het klein buroke wil, dan volgt Rampetamp gewoon en gaat daar voor de deur zitten wachten.

Meer nog, Rampetamp probeert mske bij te brengen dat ze iedere keer dat ze buiten komt een boterhammeke mag meebrengen.

Toen mske dan door die map aan het bladeren was en de verkoopster blijkbaar zag dat het mske helemaal niet beviel zei ze: “Je bent echt niet voor het genre hé?” “Neen” zei mske “kijk maar naar wat ik draag”, waarop de verkoopster in één woord samenvatte, wat altijd al de smaak van mske was: “sober”.

Nu ja, en wat dan nog? Juwelen moeten er zijn om de natuurlijke schoonheid -ahem- te benadrukken en niet om de aandacht op henzelf te vestigen. Dat vindt mske er tenslotte van.

Toen mske op de doop zag dat Zus Ex’ trouwring als duimring droeg, vroeg ze zich af wat anderen eigenlijk met zo een nutteloos ding doen.

En mske bekeek de trouwring die ze zo lang had gedragen en legde hem in een dooske. En ze bekeek de verlovingsring met de stervende parel. En de ring met onyx steen, herinnering aan 5 jaar huwelijk. En de driekleurige van 15 jaar huwelijk. En de armbandjes die zo door en door gedragen waren dat ze niet meer heel te houden waren. En het gouden kruiske en medailleke van haar plechtige communie. En ze legde die allemaal bij in het dooske. En ze ging naar de juwelier. Die woog dat en mske kon daarvoor 68€ krijgen.

Of!

Ze kon dat laten omvormen tot een nieuw juweel. En ze kreeg twee brochuurtjes waar de mogelijkheden in stonden. Maar daar was niks naar mskes stijl en goesting. Bovendien mocht ze nog in een dikke map kijken met nog veel meer mogelijkheden. En weer niks naar mskes zin, maar bovendien zag mske hier de prijzen voor het hermaken! Wablief! Het enige dat een beetje in de richting van mskes smaak kwam was een paar oorprikkers, waar ze nog 184€ kon op toeleggen voor de werkuren. En mske had er in de vitrine gezien die haar eigenlijk beter bevielen, in dezelfde stijl, die geen 184€ kosten.

En mske zal volgende keer als ze naar Antwerpen gaat, daar in dat straatje eens gaan kijken of er ene meer kan doen, of gewoon omwisselen. Zo niet … blijven ze liggen of kunnen Amke en Ella er later schat mee spelen.

En die oorprikkers … subtiele hint!