mske en Slow mogen echt blij zijn dat ik er ben zenne! Daarnet kwam die ballon van “Het Belang van Limburg” hier weer over en die wou toch landen op ons koerke zeker!

Ik heb daar ne serieuze blaas tegen gedaan en die mannen hebben rap hun gasvuurke wat op gezet om hier iets wat verder te gaan landen.

Niet te familiair worden zenne jongens!

Binnenkort zijn er de feesten in het stadje en mske denkt dat ze een abonnement gaan nemen! Zus komt enkele malen en Nichtje komt voor een paar daagskes.

Gecombineerd met de kermis … ohlalala, dat vermageroffensief!

mske heeft niks tegen honden. Ze heeft er ooit zelf gehad.

Waar ze wél iets tegen heeft iets tegen het geblaf als ze ergens, op de openbare weg, voorbij een hondenterritorium loopt. Als die dan beginnen te blaffen net of ze haar willen verscheuren dan denkt mske dat die beesten hun toot moeten houden tot ze óp hun domein komt. Zo zijn er veel mensen geterroriseerd omdat er zo een uitslover van een hond naast hen woont. Die blaffen gewoon om te zeggen: “kijk eens baas, hoe waakzaam ik wel ben”. Rotbeesten.

Dat zijn niet alleen honden die dat effect hebben, dat zijn ook die bewegingsdetectoren, die een licht doen aangaan als iemand te kort bij de sensor komt. Wel, als mske óp de openbare weg loopt en zo een ding gaat aan, dan geeft dat haar het zelfde gevoel als die blaffende honden namelijk “schending van de privacy”. We hebben het al gezegd, mske is heel gevoelig op het gebied van zich bespied of gecontroleerd te voelen.

Twee heel erg zware kalibers van het soort “blaffen-op-al-wat-beweegt” zitten hier achter, in het veldbaantje dat een toerke rond het blok mogelijk maakt. En telkens Slow en mske daar voorbij gaan staan die mormels daar met ontblootte tanden gevaarlijk te zijn.

Vorige week, in de periode van de grote stilte bij skynet, liepen Slow en mske daar voorbij en plots kwam er achter die twee monsters nog iets van onder de bomen! Een kleine van een jaar of drie, in zijn blootje! Ondanks dat je nooit kan weten waarom een hond in de aanval gaat, ondanks dat er al zoveel kindjes door eigen honden zijn doodgebeten, stond dat klein schabbernak daar met zijn bloot florreke voor die honden en zwaaide naar Slow en mske.

Teneinde afwisseling te brengen in de dagelijkse boterham met confituur, die hier op het menu staat voor het grote vermageroffensief, gaat mske morgen worstenbrood voor morgenavond, croissantjes voor zondagmorgen en appelflappen voor zondagavond bakken.

Daarvoor moet ze dan morgen nog naar de winkel om speciale boter voor bladerdeeg, om worst en om appelmoes, want zonder worst geen worstenbrood en zonder appelmoes geen appelflap.

Na de goegemeente van dit belangrijk feit kond te hebben gedaan, sluiten wij de pc af en gaan het leven even vanuit horizontale toestand bekijken!

Late lezers worden bij deze verzocht dat in stilte te doen!

Gisteren zo een stapke gezet, fantastisch gewoon. Eerst natuurlijk een stuk van de straat gevolgd en dan vraagt mske zich af waar al die mensen toch naartoe rijden. Rijden? “Rijden” zegt ze. Als ze een bocht nemen hoor je die auto’s kreunen van inspanning.

In het volgende dorp linksaf, voorbij een woedende dobermann en dan … niks dan veld. De trein in de verte, de fietsers die als kleine stipkes over de weg naar Velm reden. En recht vóór die barakken die van korter bij gezien wel eens een huis zouden kunnen zijn, maar dat is voor een volgende keer. Dus nu terug naar links en wat lag daar zo prachtig recht voor hen? Ons kerkske, net als van elke andere invalsweg. Je zag wel enkel de toren omwille van de glooiing in de weg, maar je ziet het.

En eindelijk de stilte van het veld. Gewoon niets. Dat is nog zoiets dat mske zich herinnerde van haar jeugdjaren. De stille velden, zonder autogerij. Gelukkig bestaan die hier nog, want in het Wat-was dorp waren er ook zulke wegen maar die werden als sluipweg gebruikt om de driehoek tussen de drie dorpen in te korten.

Vanavond de andere kant op, weer tussen de boomgaarden deze keer.

De vrouw bij de Toeristische dienst liet eerst op zich wachten en toen ze kwam, leek ze wel lijdend voorwerp. Ze leunde met haar elleboog en steunde haar hoofd en keek Slow en mske aan, want zij waren het meewerkend voorwerp aan wat zij als de ergste straf aanzag, namelijk: “zagemannen”.

En toen mske het symptoom herkende werd ze vervelend. En ze vroeg honderduit over het baantje dat hier vertrok en het baantje dat daar vertrok en je zag de vrouw denken van: “mens, hoepel toch op!” En toen mske het had over het wegske achter het busstation zei ze: “dat is het vlorreke” of zoiets.

Erg! Heel erg en dat is de toeristische dienst van dit zeer mooie stadje. Er zijn nog weinig zulke pareltjes te vinden en het hangt die vrouw haar voeten uit!