Als je alles op een rijtje hebt,
hoed je voor het domino-effect.

Toen Slow en mske zaterdag door de gangen wandelden zagen ze drie mannen wier huid van tint verschilde aan degene die hier als oorspronkelijk wordt bestempeld. En die drie mannen liepen nonchalant door de gang.

Ze werden gevolgd door een man alleen en toen mske volle zicht kreeg op die man alleen schrok ze! En toen ze die man voorbij was draaide ze zich om naar Slow en haar lippen vormden net dezelfde naam als degene die Slow net op dat moment geluidloos zei. De gelijkenis was àf.

Toen Slow vrijdagavond wakker werd, mocht hij niet eten, wat logisch was, ook niet drinken, enkel mond spoelen en spuwen.

Toen mske zaterdag daar kwam vertelde Slow dat ze hem van de keuken uit opgebeld hadden om te vragen wat hij wou eten tot en met maandag. Weemoedig voegde hij er aan toe dat hij ’s morgens helemaal geen eten had gehad, ’s middags enkel een zjatteke soep met vier beschuiten, want hij moest eerst een wind laten en dan mocht hij eten.

Toen aan alle vereisten voldaan waren, at hij met smaak de cervela op die mske had meegenomen zodat hij niet slecht kon liggen worden. En later kreeg hij nog zin in koffekoeken, zodat mske de halve kliniek doorwandelde met een plateau van de cafetaria.

Dan kreeg hij ’s avonds wel iets te eten … drie beschuiten met konfituur. En mske begon al te denken dat hij dat van dat mogen eten ferm naar zijn eigen goesting geïnterpreteerd had.

Vorige week, nu is het eigenlijk niet meer actueel, maar ja, vorige week dus werd er in de buurt
een graancirkel genoteerd. En ondanks dat de boer zich ergert over het verlies is het ding ongelooflijk mooi.

Jammer dat het fenomeen zich niet alle weken voordoet of mske maakte een rijdende jachttoren en vroeg inkom waarvan de helft dan naar de boer kon gaan.

Zaterdag was mske dus te vroeg klaar maar is toch maar vertrokken. Zodoende was ze om 9.30u in de kliniek -de dokter zou tussen 10u en 10.30u langskomen- dus had Slow nog de tijd om zich te scheren. Om 11.00 was er nog geen dokter te zien en dan is Slow maar zelf naar de verpleegsters gegaan. Toen hij terugkwam zei hij: “alles is normaal! De dokter is met een spoedoperatie bezig”.

Hij heeft zijn middagmaal dan maar met mske gedeeld, ze kon in de cafetaria wel iets gaan eten maar als die dokter dan intussen kwam …

Zoneke zei al van “kom je dan maar bij ons verkleden”. Gelukkig dat mske die kleren mee had. Toen wist Slow’s kamergenoot te vertellen dat de dokter in de cafetaria zat te eten.

Om kwart voor één kwam een verpleegster de lege schotels weghalen, aan wie Slow toch efkes meldde dat hij om één uur toch vertrok, dokter of geen dokter. Vijf minuten later staat die dokter daar en die zegt: “hadden ze me nu opgebeld hé, ik was om 10u hier maar ben mijn toer langs de andere kant begonnen en toen kwam die spoedoperatie. Hadden ze gebeld had ik mijn toer omgekeerd gedaan want die anderen hadden tijd maar jij niet”.

Slow kon niet meer in de eerste broek die hij paste, in de tweede wel en hij zag er echt goed uit maar bleek. En dat hemd paste ook nog schoon. Ergens onderweg belde Zoneke en mske sprak af dat ze ineens naar de kerk gingen rijden. Slow en mske kwamen als eerste aan de kerk, kakt er toch een duif op dat schoon gebroken wit hemd?

Maar ze mochten het van de paster binnen gaan afwassen.
 
Toen ze buiten kwamen en de situatie aan Zoneke uitlegden, die al bang was dat ze er niet tijdig gingen geraken, antwoordde hij: “jullie willen zeker niet komen, eerst die operatie en nu die duif”.
 
Na de kerk, bij Zoneke thuis, liep de vader van de peter daar foto’s te nemen en ook familieportretten, wat er op uitdraaide dat hij mske én Ex samen met Zoneke en zijn gezin op de foto wou.

Dat vond mske nu wel wat gortig en toen ze een weigerachtige beweging maakte zei die vrouw: “maar allé een familieportret”! Maar mske stapte kordaat naar binnen en zei: “mamaBollie, ze willen een foto van de grootouders, de ouders en de kindjes samen”. Slow werd niet meegevraagd.

Slow voelde zich goed, kreeg meer kleur maar tegen de avond werd hij weer bleek en mske zei dat hij het moest zeggen als het niet ging. Maar hij zei niets. Dus besloot mske zelf maar dat ze naar huis gingen. Thuis wou hij direct in bed.

Deze morgen gingen ze dan babysitten. En toen miste Bollie haar bus.

Daarna reden Slow en mske nog naar Sloddermans en daar lag uitgerekend één dossier.

Dus waren ze pas rond drie uur thuis en zijn om vier uur een kneurreke gaan doen.

mske is weer te vroeg opgestaan. Ze wou tegen 10 uur in de kliniek zijn en telde twee uur om hier rond te geraken. En het is al klaar.

Daarnet heb ik serieus op Karboenkel geblazen, dat is een echte hebber! Hij krijgt van mske zijn half pilleke en daarna geeft mske het vet van de paté aan mij en komt hij toch af zeker! Die denkt dat hier alles voor hem is.

Efkes op zijn plaats gezet. En mske zei: “met zo een blaas hebben wij hier al geen ventilator nodig”.