Ik heb héél goed geluisterd, zodat ik het woordelijk kan weergeven, maar verleden en heden hangen hier zo enorm samen dat ik ze niet kan splitsen.

Toen Slow hier toekwam, wat een verhaal op zich is, dat ik later zal vertellen, had zijn vrouw hem via het vredegerecht de toegang tot de echtelijke woning laten ontzeggen. We zeggen 3 september 2002.

Bij hetzelfde vredegerecht was toen beslist dat elk de helft van de, nog openstaande, rekeningen moest betalen maar door een administratieve fout stond dat verkeerd in de besluiten.

Daar stond wél in dat Slow de auto moest krijgen om naar zijn werk te rijden. Zij heeft toen die auto verstopt, maar rijdt daar nu zelf mee rond.

De toenmalige advocaat van Slow heeft beroep aangetekend dat moest voorkomen op 30 juni 2003. Een gans jaar heeft ze niks van haar laten horen en is ze 3x van advocaat veranderd (dus dààr dienen die voor). Nu plots krijgt Slow’s advocaat een bericht dat het “dom” is om daarover te procederen en dat ze een minnelijke schikking willen. De datum wordt vastgelegd op vandaag.

Slow gaat daarheen maar zij en haar advocaat sturen hun kat. Moest dat geen uitdrukking zijn, maar de realiteit, zou de kwestie al lang opgelost geweest zijn, want katten doen zo moeilijk niet! Die geven petsen op toten als het niet naar hun zin is. Mensen moeten nu éénmaal alles zo gecompliceerd maken.

Resultaat: wie gaat de “nieuwe” belastingsbrief betalen? De watermeter van het appartement waar Slow al een gans jaar niet meer woont staat nog steeds op zijn naam. En hij krijgt zijn persoonlijke spullen niet …

En zeggen dat ik in het begin bang van hem was!