Bij een wedstrijd kon je normaal de wagen en de caravan op de daartoe voorziene ruimte plaatsen, maar eens daarbinnen stond je waar je wou. Bij bepaalde manifestaties echter wou de organisatie alles in de pap te brokken hebben en bepaalde zelfs de exacte plaats waar je mocht staan, wat inhield dat je niet bij de vrienden kon gaan staan.

Op één van die manifestaties in Nederland werd de wagen dan ook tegengehouden bij de ingang van het terrein en vroeg de “wachter” in welke categorie ze deelnamen. Toen hij dat wist begon hij in een walkie-talkie te praten, maar eerder luidruchtig en nadrukkelijk en dat ging zo: “Herbert, hoor je me? Herbert, je moet op het knopje drukken. Herbert, waar ben je? Hoor je me, Herbert?

mske, die de lachkriebel al voelde opborrelen ging door het andere venstertje kijken en wendde haar gezicht af van het druk doende manneke. En dat ging maar door: “Herbert, hoor je me? Herbert, je moet op het knopje drukken. Herbert, waar ben je? Hoor je me, Herbert?”

En mske béét op haar tong om die kwalijke woorden niet uit te spreken, maar die kerel zag dat niet en ging maar door: “Herbert, hoor je me? Herbert, je moet op het knopje drukken. Herbert, waar ben je? Hoor je me, Herbert?”

En plots, héél plots kon mske niet meer en het kwam er uit. Ze zei tegen het raam: “Herbert, je hebt een banaan in je oor!”

Toen ze de proest van Zoneke en Zus hoorde wist ze dat ze dat te luid had gezegd. En daar werd ze héél zeker van toen de kerel zei: “Rijdt maar door, jullie zullen wel een plaatsje vinden”.