Waarom bloggen?” Het antwoord is vrij simpel.

Als je een moe had als moe waarbij je als klein kind werd geleerd dat je moest zwijgen als de grote mensen spraken, waarbij je als tiener belachelijk werd gemaakt als je iets te zeggen had, dan leer je zwijgen. Je verhuist om de x-aantal jaar zodat je geen vrienden meer hebt, je wordt asociaal en alles zit vanbinnen. Er is één toevlucht! Eén enkele! Je schrijft het op want je hebt een mooie schrijfstijl zeggen ze in de school. Je schrijft het op en herwerkt en krabbelt en werkt bij en schaaft er aan tot het, naar je opinie, goed is en dan verscheur je het en verbrandt het, want moe heeft één keer een van die schrijfsels gevonden en er de ganse familie mee afgedweild om aan te tonen wat een ondankbaar wicht je wel bent. Je gaat nog harder zwijgen, want je houdt van moe, je probeert het haar naar de zin te maken want niemand verdient een mislukkeling als dochter zoals je zelf bent.

Je wordt volwassen en moe steekt je door dat je hooghartig bent want je wíl tegen de mensen niet spreken en ze steekt je door dat je een stoemme ambacht bent want je kàn tegen de mensen niet spreken. En ergens begint iets te dagen. Iets dat zegt dat, als je een ongewenst kind haat, je jezelf moet wijs maken dat het kind schuld heeft, dat het kind de oorzaak van die haat is.

Dat is wat moe deed. Pas toen mske gehuwd en wel, zelf kinderen had, zag ze klaar en duidelijk in dat het aan moe had gelegen en niet aan haar en mske leerde zichzelf spreken. Maar ze zweeg over moe, want het was tenslotte haar moeder. En mske zou dat als een vorm van verraad gevonden hebben mocht ze dat openbaar gemaakt hebben.

mske deed hetzelfde met Ex. Ze verafgoodde hem en zag niet in hoe hij was.

Beiden hebben dezelfde fout gemaakt. Ze zijn alletwee over de schreef gegaan. Moe kidnapte Zus in een ultieme poging mske te kraken en Ex deed “hét”.

En mske? Ze zweeg!

Maar toen kwamen de blogs en de oude remedie van zelfhulp maakte dat mske dat blog wou gebruiken om dat met Ex te verwerken, dat van moe was al een paar jaar achter de rug. mske kon niet zelf, over zichzelf, in die ganse situatie schrijven, dus moest ik het doen. Ze zou het nu zelf kunnen maar wil me mijn bevoorrechte positie niet afnemen.

Dat blog heeft zijn dienst bewezen en heeft zijn nut gehad. Dus waarom verder doen?

Omdat het ding gelezen wordt! Het wordt gelezen door mensen die mske ondertussen beter leerde kennen, het wordt gelezen door grote onbekenden, misschien wel door mensen die het beter niet zouden lezen, maar toch …

En mske bedacht dat ze door het vertellen van kleine verhaaltjes misschien mensen aan het lezen kon brengen die nooit een boek ter hand zouden nemen. Of misschien heeft er iemand wel iets aan. Of misschien heeft mske gewoon te veel gezwegen in haar leven.

Moe en Ex doen niks meer ter zake. Meestal verwerpt mske verhaalkes die gaan over die twee mensen. Of het zou moeten zijn dat het nog eens zijn stekels opsteekt.

En dan vraagt iemand zich af hoe je dag aan dag tegen dat leeg blad aan moet kijken. Wij schrijven enkel als het ineens floep zegt en we denken “dát zetten we op het blog!” Veel van die verhaaltjes die geschreven worden, halen het blog niet, worden vernietigd omdat mske plots van stemming wisselt, of omdat ze denkt dat de mensen er geen zaken mee hebben, want geloof maar niet dat dit blog alles vertelt. Het mske, binnen in het kleine, mollige vrouwke, dat iedereen mske noemt zal nog altijd zichzelf niet blootgeven. Geloof dat maar niet.

Momenteel liggen er twee verhaalkes te vechten om de voorrang. Dat van Schoonzusje’s probleem en dat van Slow, de vliegenmepper en de gesloten deur. En er zijn er nog zovele! Kleine dingen in het leven die uiteindelijk het ganse leven uitmaken. Misschien is mske kind gebleven, misschien ziet ze de kleine dingen van het leven nog steeds door de ogen van een kind maar het zijn precies die dingen die voor haar het meeste belang hebben.