De laatste tijd ondervind ik dat er update na update wordt ge-updated op de leeslijst van WordPress. En gevaarlijk dat ik dat vind. Die opsomming verandert telkens weer waarbij je moet opletten dat je geen blog ontvolgt i.p.v. opent¹.

En bij andere blogs word je ineens als conversatievolger aangeduid, al heb ik dat nooit aangevinkt¹.

Op de telefoon is die opsomming veel logischer, volgens mij dan toch¹.

Anders is het gesteld met het reageren via mijn telefoon. Ik zei het ooit al, dat ik dat niet meer zou doen onderweg. Nu méén ik het ook. Meer nog, zelfs hier thuis ga ik niet meer op andermans blog reageren met de telefoon. De enige uitzondering die ik nog zou maken is als we niet thuis zijn en de laptop die dag niet uit zijn tas zou komen.

Bij het ene blog moet ik telkens opnieuw inloggen en dat met die kleine toetsjes, bij het andere is het blog zo breed dat ik de telefoon moet kantelen en de reactie niet in zijn geheel samen met de reageerknop kan zien. Dat vind ik wel moeilijk maar toch doenbaar mits veel gedoe, al stel ik dan meestal mijn reactie wel uit tot ik bij de laptop geraak.

Anders is het gesteld bij nog een ander blog. Wil ik daar reageren krijg ik soms gewoon een reactievak te zien, zet wat ik wou zetten en dan blijkt dat ik niet op het blog, maar op een andere reageerder heb geantwoord. Stom en door en door vervelend.

Het is overal gevaarlijk. Nu ook bij de leeslijst van de blogs.

Soms gebeuren hier ook zaken waarover ik zou kunnen bloggen. Maar om één of andere reden heb ik daar dan geen zin in.

De eerste reden is gewoonlijk dat ik het liever over prettige of grappige dingen heb. Af en toe eens een ergernisje mag er wel zijn, maar niet te vaak en niet te groot.

De tweede reden is gewoon het feit dat ik liever geen reacties krijg die beginnen met: “Wees blij dat …” Noch gesproken. Noch geschreven. Ik weet zelf ook wel dat er situaties bestaan die erger zijn, al zijn er ook situaties die er minder erg inhakken.

Dus blog ik er niet over. Ik kan dan beter een log wijden aan een uitleg waarom ik over bepaalde zaken niet wil bloggen.

Vandaag is het twintig jaar geleden dat ik het eerste bericht op mijn blog zette.

En al heb ik op sommige dagen wat last van een zeker laisser aller en het gevoel dat er niks belangrijks meer te vertellen valt, is en blijft het blog een uitlaatklep, soms zonder te vertellen wat er uit de klep gelaten moet worden. Je kan het dan ook af en toe een afleidingsmanoeuvre noemen.

Twintig jaar bloggen? Zou ik er nog twintig jaar bij geblogd krijgen? Hm … Twijfelachtig. Maar het mag.

Soms zit ik zo ’s avonds te overdenken wat ik nu toch op dat blog moet vertellen? Dan is de muze eens vroeg naar bed gegaan, denk ik.

Want eens ze uitgeslapen is, stapelen de concepten zich op.

En komt er een moment en krijg ik ineens zin om ze uit te schrijven. Maar wat doe je er dan mee? Meestal plan ik ze dan in. En dan kan het gebeuren dat er al voor een hele week logjes in de planning staan, die soms wel eens verschuiven als er iets recenter, zonder houdbaarheidsdatum, tussen komt.

Laatst vertrokken we op een daguitstap en een luguber idee plopte zomaar mijn rare hersenkronkel in. Ik bedacht dat ik ook het eeuwige leven niet heb en wat dan met die nasleep die …

Ik heb me wel al meermaals afgevraagd wat er met het blog gaat gebeuren eenmaal ik er niet meer ben, maar dat is wel een ander verhaal.

Ik zette alle geplande logjes terug in concept.

Als we een paar dagen uithuizig zijn, doe ik het wel bewust. Dat voorzie ik logjes zonder houdbaarheidsdatum uit veiligheidsoverweging.

Ondertussen staat er toch wel weer een heel klein resempje bij de geplande te pronken. Ik kan niet zeggen hoeveel, want dat varieert van dag tot dag. Wie weet hoeveel er overblijven als dit verschijnt.

Weghalen? Of niet? Om het op zijn Hamlets te zeggen: “That’s the question”.

Soms krijg je zo eens een stommiteit voor waarvoor je jezelf voor je kop wil slaan. Zoals nu. Zoals ik deed.

Zoals ik al meer zei schrijf ik concepten. Soms zijn die maar een paar woorden, soms zijn die halfgaar en soms zijn die postensklaar maar staat er geen houdbaarheidsdatum op of ik twijfel nog of ik het wel wil zetten. Die plan ik in … ergens een maand verder, kwestie van overzicht te houden en het onderscheid te zien tussen wat af is en wat nog niet.

Maar wat krijg je dan bij zo een twijfelgeval van welles – nietes – toch wel – neen, niet goed – als je het betreffende log in december een maand vooruit plant en je vergeet het jaartal te veranderen. Dan publiceer je dat zo goed als een jaar geleden.

En die wordpress -de verraaitoot- laat iedereen die het blog volgt onmiddellijk weten dat er iets nieuws gepost is, terwijl dat echt de bedoeling niet is noch was.

Dat gebeurde gisteren. Ik zou vloeken, mocht het niet zijn dat ik eigenlijk niet vloek. Stomme ik, die er niet aan dacht de 2022 in 2023 te veranderen.

Maar ik troost me, ik ben niet de enige. Vorige week -of was het al de week daarvoor- zag ik ook zo’n spookpostje in mijn reader verschijnen terwijl het pas een dag later op het desbetreffend blog gepubliceerd werd.