Begin van vorige eeuw. De bevalling begint. Een tweeling. Het gaat niet goed. De beebietjes, een meisje en een jongetje, worden dood geboren. De moeder sterft.
’s Avonds gaat de man in de sterfkamer. Terwijl hij daar is hoort hij een lichte zucht. Het meisje leeft en reageert op de koude.
Velen vragen zich af waarom de man in die kamer met de doden is gegaan. Is dat zo moeilijk om begrijpen? De dag dat je hele leven instort? Zelfs vogels waken bij een dode levensgezel. Of gewoon omdat het zo moest zijn.
Een klein zuchtje, zonder hetwelk er nu 23 mensen niet zouden zijn.
Wat denkte daarvan?