mske heeft altijd eerst het werk gedaan en wel omdat ze dacht: “als dat aan de kant is kan ik daarna dit of dat”. Daarna kwam nooit. Steeds lagen er daarna andere dingen die toch nog snel even moesten gedaan worden. Of als ze eindelijk in de zetel plofte: “als je toch niks te doen hebt, kunnen we dan …”. mske maakte dan wel een rotopmerking maar ging dan toch maar eerst doen wat er te doen was.

Sedert “hét” draait het niet meer rond. Het is nu niet meer zo dat ze geen grond raakt, want ze staat al terug met haar beide voeten op de grond, maar het is zo dat als ze een boek uit wil hebben het werk moet wachten. Het excuus is mooi: “dan werk ik vanavond wel wat langer” en dat doet ze dan ook.

Maar op sommige dagen, zoals vandaag, komt ze dan tot de vaststelling dat het haasten wordt of er niet komen. En daar heeft ze een hekel aan. Dat dingen fout gaan omwille van plaatselijke zaken, van het feit dat ze al 50 is, omwille van de wetten van dit land en de logheid van zijn instellingen, daar kan ze niet aan doen. Maar nu is het hier ambras tussen de plichtsbewuste mske die eerst wil werken en de rebel mske die zoals de haas in het verhaalke alles op het laatste nippertje doet. En de plichtsbewuste mske zegt: “zie je nu wel” en de rebelse mske zit er wat schuldbewust bij.