Er was eens … mske die anti jacht was. En elk jaar opnieuw ergerde ze zich toen ze de trackers in het veld zag, in lange rijen naast mekaar sloegen ze met stokken en riepen en brulden. En aan de rand van het veld stonden al die dapperen klaar tot het opgejaagde wild uit het veld te voorschijn kwam en maar knallen en maar knallen.
 
Daar heeft mske nog altijd een afschuwelijke hekel aan. Dat wild werd maar twee dagen voor de jacht uitgezet en had geen schijn van kans.
 
Tot ze op een dag de jager tegenkwam. De man kwam uit zijn aftandse auto met een al even aftandse hond. Hij nam zijn geweer en hing dat geplooid over zijn arm en hij stapte het veld in. Het veld was niet afgedaan, want het was zijn veld. En het wild waar hij op joeg had hij al voor het seizoen uitgezet zodat het zich kon aanpassen. En hij ging, met zijn hond. En later kwam hij terug met twee patrijzen. Eén voor hem en één voor zijn vrouw.
 
En mske bedacht dat ze op deze manier helemaal niet tegen de jacht kon zijn, want uiteindelijk hadden deze patrijzen meer kans dan de vethanen in haar eigen tuin.