Die breitas is al een verhaal op zich eigenlijk.

Toen mske in het eerste leerjaar zat en ze in de school gingen breien, kwamen de breitassen op de proppen. Niet iedereen had er een en moe rolde mskes breibroddel in een handdoek en stak die in de boekentas. Ergens enkele jaren later, mske denkt het derde leerjaar, had iedereen een breitas maar mske had nog steeds haar handdoek en ze vroeg dus ook een breitas … aan Sinterklaas natuurlijk, anders zou ze er toch nooit aan geraken. Maar die zeveraar, net zoals alle andere jaren, negeerde dat compleet. En toen haar tante eens vroeg wat ze nu wel graag zou hebben voor één of andere gelegenheid noemde mske die breitas en moe ging omhoog, dat dat belachelijk was voor de luten van zo een jonk, dat die dingen geld kosten en toch kapot gingen omdat die kinderen er geen zorg voor droegen en tante zei: “maar allé H. dat is nu toch geen doen, die priemen zo in die boekentas, dat is gevaarlijk”. En tante kocht een breitas. Grijs! Met een licht ruitje, lederen afwerking, lederen handvaten. Heel wat anders dan de blitse dingen van haar klasgenootjes maar mske was zo blij want ze had een breitas.

Ze heeft nog altijd die breitas. Het ding is 44à45 jaar oud, maar dat zie je er niet aan. Ze is nog steeds grijs met een ruitje, lederen afwerking, de lederen handvaten zijn wat gemerkt door het dragen, maar dat geeft die tas nu net cachet, die handvaten zijn namelijk wat gecraqueleerd. En de rits hé! Een rits van meer dan 40 jaar kan de sporen van de ouderdom niet zomaar verbergen, maar in tegenstelling tot haar recentere broers en zusters ritst die rits nog.

En mske is nog altijd heel blij met haar breitas.