Als deze trend zich nog efkes verderzet, denkt mske, dan is het binnen een paar maand in kannen en kruiken. Maar dat durft ze niet luidop zeggen want vorig jaar dacht ze dat ook en toen … viel Mr. Sloddermans stil. Nu zijn er natuurlijk die hele bende nieuwe klanten, maar die zijn allemaal nogal éénmalig en daar kan je ook geen staat op maken.

En dan denkt mske even aan vroeger toen ze het sommeke dat ze nodig heeft om er bovenop te komen zomaar in twee maand had kunnen verdienen.

Gisteren had mske nog contact met iemand van een instantie en toen ze vertelde dat de maatregelen om de werkloosheid tegen te gaan eigenlijk slecht waren voor haar, mske, zei de persoon in kwestie dat het niet kon! mske begint te denken dat dat een standaard formule is, die in het prototype van de instantiewerknemer ingebakken zit. Want toen mske maar weer eens de situatie schetste zwakte de persoon het af en zei: “in principe kan het niet”.

Wat is de volgende stap? Wachten tot ze weer tot aan hun nek in de miserie zitten … of es naar de gazet schrijven. Och, eigenlijk zint dat mske niet, want dan krijg je weer gezeur met …, want die lezen de gazet en dan krijg je weer gezeur van hier en gezeur van daar. Dus denkt mske om maar zelf haar eigen boontjes te doppen en als het verkeerd loopt is er nog altijd Slow om samen mee in een doos onder de bruggen van Parijs te gaan liggen.

Twee jaar geleden, in een onverwachte periode, werd de bediende van Monsieur de la Petite Dee ziek en kwam er op het onverwacht een berg werk. Op het einde van dat zelfde jaar kreeg Monsieur de la Petite Dee lui-même een niercrisis en kwam er op het onverwacht een berg werk. En dàt mag je niet zeggen, mske! Daar mag je zelfs niet aan denken!

En dan krijgt mske de hippentrip van mensen die alles zo maar in de schoot gesmeten krijgen en dan nóg zagen en zaniken.