mske was niet wakker geworden om 4 uur. Ze sliep eens gewoon door tot … niet tot de gsm af ging want om half zes beslisten die van hier twee huizen verder dat ze een bulldozer kwamen leveren of afhalen. En mske was wakker. Slow ook! En Slow stapte naar het klein buroke en ineens hoorde de halfwakkere mske een kreet. Ze schoot in haar sloefen en rende naar de plaats des onheils. Maar er was geen onheil, het was enkel Slow die al voor de tweede keer riep dat er geen belet niet meer was. mskes hart klopte in haar keel.

Toen ze terug in bed lagen kreeg Slow weer last van zijn ingewanden en mske soezelde verder om om 6u tot het besef te komen dat hij nog altijd niet terug was. Ze schoot in haar sloefen en rende naar de plaats des onheils. Slow stond daar in zijn floerevaan en mske heeft zich boos gemaakt. Boos op de dokter omdat Slow niks mankeerde tot hij naar de dokter ging om een voorschrift, boos op de zaal, boos op de buren, boos op de buur hierover, al maakt die geen nachtlawaai, die rijdt wel elke zondag om 17.00u zijn gras af en ze zei dat ze niet alleen plichten had, maar ook rechten en dat slapen één van die rechten was.

“Amaai” zei Slow “en dat voor den diarree”. Maar die duurt nu al een week.