De auto stopt voor het venster, maar aangezien de bel het niet doet kijkt mske door het raam en ziet een man die zit te wachten. Aangezien mske goed weet dat die niet op haar zit te wachten, gaat ze er van uit dat er iemand aan de deur aan het bellen is. Maar nog meer, aangezien mske niemand verwacht en elk bezoek dus ofwel boosaardig ofwel sjoemelachtig is, in de stijl van “Madam, wilde geen schoon lakes kopen?” wacht mske af om te zien wie nu eigenlijk bij in die auto gaat stappen.

Een vrouw! Roos topje, beige short. Het elegantste aan het hele ensemble waren de groene katsjoe botten. mske tokt op de ruit en doet teken dat ze komt.

De vrouw vraagt of dat hier is dat ze aardbeien verkopen? mske denkt aan de twee bakskes binnen, die ze net zelf gaan halen waren en zegt van niet. “Aaaaah” vervolgt de vrouw “ze hadden gezegd in deze straat, het eerste of het tweede huis”. Hier is het niet, bij Buurnaast ook niet. Hier schuin recht tegenover? Neen. En daarnaast staat het huis leeg.

“Nochtans, ze hebben gezegd …” houdt de vrouw vol, precies of mske zou zeggen dat ze er geen verkoopt als ze dat wel zou doen.

“Kijk” zegt mske “deze straat heeft twee uiteinden, aan het andere uiteinde ligt een aardbeiveld, het is veel waarschijnlijker dat het één van die vier huizen is”. “Twee” zegt de vrouw “het eerste of het tweede”. mske zegt niks meer want ze denkt dat het geen nut heeft om er een tekeningske bij te maken.